Week 8

maandag 18 maart 2013: de goednieuwsshow

Haha, het was weer eens zo’n typische maandag, inclusief assembly waardoor ik weer eens geen les kon geven. Dan maar hopen dat de geplande vergadering op Unisport wel doorgaat. Daar kreeg ik gelukkig wel goed nieuws: de ouders willen nog steeds helpen en de vrijwilligers willen nog steeds lesgeven! Oef, dat is toch al iets.

Geoffrey zelf leek er niet echt bij te zijn met zijn gedachten. En de vergadering liep dan ook niet zo efficiënt én grotendeels in het Bemba, waardoor Karen en ik totaal niet konden volgen. Maar het belangrijkste is: we kunnen gewoon verder.

En ondertussen heeft het typische Belgische weer plaats moeten ruimen voor zeven zonnen. Het is hier dus weer lekker puffen en zweten.

P.S. Gelukkige verjaardag vake!

Dinsdag 19 maart 2013: lachen…u wordt gefilmd

Ah… vandaag was het echt veel te warm. Niet te doen!

Toen ik deze ochtend om 7uur vertrok om op Lukanga Primary School te gaan filmen voor mijn eindwerk, was het al puffen.

Op Lukanga aangekomen, bleek de persoon waarmee ik vorige week had gesproken, niet aanwezig te zijn. Gelukkig kwam ik een hulpvaardige leerkracht tegen en die heeft mijn dan naar een klas gebracht waar ik mocht filmen. Dus alles is toch in orde gekomen.

Wat mij daar opviel waren de invloeden van Belgische stagiairs. Ook op Lukanga komen regelmatig Belgische toekomstige leerkrachten stage doen, en je merkte dat de leerkracht daar toch dingen van probeerde over te nemen, zoals een poging tot groepswerk in een lesje wiskunde.

woensdag 20 maart 2013: cooking queen

Hoeveel weken geef ik nu al les op Bwacha? Een stuk of zeven? Ja, zoiets zal het zijn. En vandaag kwam mijn “mentor” voor de eerste (en enigste?) keer observeren.

Maar observeren moet je toch met een korreltje zout nemen, meneer zat namelijk heel de tijd te sms’en, dus of hij wel degelijk iets van mijn les heeft gevolgd is mij de vraag.

Ook stond er vandaag plots op het notitiebord in de leraarskamer dat vandaag de uurrooster veranderde. Na een heel gedoe, ik kon nergens mijn klas terugvinden op de uurroosters, bleek er niets te zijn voor mijn klas. Oef….

Na de middag ging ik mij eens aan het examen zetten. Dat blijkt hier zowat het enigste in het Zambiaanse schoolsysteem te zijn dat echt georganiseerd is. Alé, georganiseerd, geen kat die weet wanneer de examenperiode valt. Maar ja, ik ben blij dat ik het examen mag opstellen en afnemen en niet moet afleggen. Een examen wiskunde bestaat uit 2 papers. Voor paper 1 krijgen ze 2u30 om meer dan 23 vragen op te lossen (met een hele hoop bijvragen) en voor paper 2 krijgen ze nog eens 2 uur om 4 verplichte vragen op te lossen (ook met een hoop bijvragen) en nog eens 4 vrij te kiezen vragen (ook hier inclusief bijvragen) op te lossen. En dan te bedenken dat de leerlingen hier echt geen snelle werkers zijn… ik snap meer en meer waarom er maar zo weinig leerlingen slagen op hun examens. Na de leerkrachten die weigeren les te geven, de examens die buiten proporties zijn. Oh ja, normaal zijn de examens ook hetzelfde voor de hele graad. Maar ik heb wel gedaan gekregen dat mijn klas zijn eigen examen (door mij opgesteld) krijgt. Wat ik niet meer dan normaal vind, aangezien ze niet dezelfde leerstof hebben gezien dan de andere klassen omdat ze serieus achterstonden.

’s Avonds werd ik nog eens op de proef gesteld. Ik moest een Belgische maaltijd klaarmaken…. Begin maar in een land waar enkel maïs(meel), casavebladeren, pompoen(bladeren), rode & witte bonen,… te vinden is. Uiteindelijk wist ik toch wortelen te bemachtigen en werd het dus een hutsepot van wortelen, aardappelen en kaas. En iedereen heeft er met smaak van gegeten!

donderdag 21 maart 2013: waarom Afrikanen nooit op tijd zijn

Vandaag was ik weer vroeg uit de veren om les te gaan geven op Bwacha om daarna vol nieuwe moed na de bijeenkomst van maandag en met het memorie-achtig spel om tijd te leren lezen, naar Unisport te gaan. Maar het was ijdele hoop. Toen ik daar aankwam, bleek er maar één vrijwilligster te zijn en ze was alle kinderen al naar huis aan het sturen. Enkel diegene die hun oefeningen nog niet afhadden, waren er nog. Dus heb ik nog wat oefeningen verbeterd en sommige vroegen nog voor huiswerk, dat heb ik dan ook gegeven.

Nadien trok ik naar de clinic. Via Karen hadden we begin deze week vernomen dat Geoffrey ziek was. En na vele pogingen kregen we hem gisteren toch aan de telefoon (ja, hij neemt al een week of 2 geen telefoons meer op… via een heel familienetwerk zijn we dan toch in contact kunnen komen) en kon hij worden overtuigd om naar de clinic te komen. Ook de schoonbroer (??? Ik snap hier niets van die familiebanden) van mijn moeder zou komen, want hij neemt nu voorlopige alle bevoegdheden van Geoffrey m.b.t. Unisport over. Tegen een uur of 11, kwam ik daar dan aan, maar Geoffrey had zich nog niet laten zien. Dus ik dan maar naar huis, om iets te eten en wat voor school te werken. Tegen 15u kreeg ik dan telefoon dat Geoffrey er nog altijd niet was langs geweest, maar de schoonbroer zou er tegen 16u zijn. Dat gesprek was kort, maar er klonk meer daadkracht in dan in alle gesprekken die ik al met Geoffrey heb gehad. Ik denk dat het nu wel gaat lukken om eindelijk concreet in actie te schieten.

Ondertussen ben ik er ook achter gekomen waarom Afrikanen nooit op tijd komen. Simpel, omdat er in hun lokale taal gewoon geen woorden bestaan om tijd uit te drukken. Toen ik bezig was om mijn spel te maken, probeerde ik uitdrukkingen als “half vijf” en “kwart na drie” te vertalen naar het Bemba, maar niemand die mij de vertaling kon geven. Ook in het woordenboekje Engels-Bemba dat ik van Miriam mocht lenen, kon ik geen vertaling vinden.

vrijdag 22 maart 2013: Bond Zonder Naam

Eén van de leerkrachten op Bwacha heeft de rol op zich genomen van lokale “Bond Zonder Naam”. Want tegenwoordig verschijnen er op het prikbord regelmatig spreuken als “Let your smile change the world, not the world change your smile” en “the force of gravity should not be held responsible for people falling in love” en ook nog deze “Most of the problems in life are because of two reasons, we act without thinking or we keep thinking without acting”.

Vrijdag vind ik altijd de leukste dag om les te geven. Neen, niet omdat het de dag erna weekend is, maar omdat mijn leerlingen dan altijd veel losser zijn en er dan tijdens de les veel gelachen wordt.

Hoewel ze me verzekerd hadden dat mijn uurrooster niet verandert was, bleek dat vandaag toch het geval te zijn. Dus ik stond ik vandaag een uurtje te vroeg in mijn klas, maar vermits die andere leerkracht niet kwam opdagen, heb ik gewoon les gegeven. Normaal hadden de leerlingen Engels, en ze wilden dus dat ik hen Engels gaf. Maar dat zag ik niet echt zitten, uiteindelijk heb ik ze dan maar wat Nederlands geleerd (gewoonweg hilarisch) om dan toch verder te gaan met wiskunde. Man man, hoe ijverig waren die kinderen niet aan het noteren om die paar Nederlandse woorden te kunnen onthouden. Geweldig gewoon!

Ook de rest van de wiskundeles volgde de leerlingen op een enthousiaste manier, nog al wat anders als die muurplantjes van door de week.

Vrijdag is ook de dag dat ik nogal gemakkelijk overuren klop, ook zo vandaag. Een van mijn leerlingen die mijn klas heeft moeten verlaten, stond mij aan de deur op te wachten. Ze kon niet zo goed volgen met wiskunde in haar nieuwe klas… dus hopla, dan geven we maar eventjes bijles hé.

’s Avonds stond er nog een bbq bij de missionarissen op het programma. Wat voor een hilarische afsluiter van een gewoonweg fantastische dag zorgde. Een groepje missionarissen van mijn leeftijd was onlangs naar de Victoriawatervallen geweest en was honderduit aan het vertellen over de wildwater rafting (een van ’s werelds meest spectaculaire blijkbaar) die je daar kunt doen… en Miriam en ik moesten echt ons best doen om niet in een schaterlach uit te barsten. Want volgend weekend gaan Joanna, Miriam en ik een weekendje naar Livingstone, maar we blijven toch maar met beide voetjes op de grond, zeker na de verhalen van deze avond!

Weekend 23 & 24 maart 2013: I feel sorry for my students

Dit weekend heb ik mij van ’s morgens tot ’s avonds bezig gehouden met het opstellen van de end of term tests. En zoals ik eerder deze week al vermeld heb, is dat examen hier niet om te lachen. (het opstellen ervan trouwens ook niet) Dus twee dagen lang ben ik  van ’s morgensvroeg tot ’s avonds laat bezig geweest. Om den duur kwam de wiskunde er langs mijn oren uit. En ik kon alleen nog maar denken “ocharmen mijn leerlingen”. Het nut van een dergelijk examensysteem snap ik toch ook niet. En als je vraagt aan de mensen hier waarom dat zo is, dan krijg je als antwoord dat de Engelsen dat hier hebben ingevoerd. Dat wilt dus zeggen dat het examensysteem de afgelopen 50 jaar niet gewijzigd is geweest. Idem dito voor de inhoud van de bibliotheek. Vorige week ben ik daar eens langs geweest om eens te kijken of ik er informatie kon vinden voor mijn eindwerk. Maar buiten encyclopedieën en romans die dateren uit het koloniale tijdperk, valt er niet veel te vinden. De bibliotheek is dan ook meer een veredelde boekenkast. 

maandag 18 maart 2013: de goednieuwsshow

Haha, het was weer eens zo’n typische maandag, inclusief assembly waardoor ik weer eens geen les kon geven. Dan maar hopen dat de geplande vergadering op Unisport wel doorgaat. Daar kreeg ik gelukkig wel goed nieuws: de ouders willen nog steeds helpen en de vrijwilligers willen nog steeds lesgeven! Oef, dat is toch al iets.

Geoffrey zelf leek er niet echt bij te zijn met zijn gedachten. En de vergadering liep dan ook niet zo efficiënt én grotendeels in het Bemba, waardoor Karen en ik totaal niet konden volgen. Maar het belangrijkste is: we kunnen gewoon verder.

En ondertussen heeft het typische Belgische weer plaats moeten ruimen voor zeven zonnen. Het is hier dus weer lekker puffen en zweten.

P.S. Gelukkige verjaardag vake!

Dinsdag 19 maart 2013: lachen…u wordt gefilmd

Ah… vandaag was het echt veel te warm. Niet te doen!

Toen ik deze ochtend om 7uur vertrok om op Lukanga Primary School te gaan filmen voor mijn eindwerk, was het al puffen.

Op Lukanga aangekomen, bleek de persoon waarmee ik vorige week had gesproken, niet aanwezig te zijn. Gelukkig kwam ik een hulpvaardige leerkracht tegen en die heeft mijn dan naar een klas gebracht waar ik mocht filmen. Dus alles is toch in orde gekomen.

Wat mij daar opviel waren de invloeden van Belgische stagiairs. Ook op Lukanga komen regelmatig Belgische toekomstige leerkrachten stage doen, en je merkte dat de leerkracht daar toch dingen van probeerde over te nemen, zoals een poging tot groepswerk in een lesje wiskunde.

woensdag 20 maart 2013: cooking queen

Hoeveel weken geef ik nu al les op Bwacha? Een stuk of zeven? Ja, zoiets zal het zijn. En vandaag kwam mijn “mentor” voor de eerste (en enigste?) keer observeren.

Maar observeren moet je toch met een korreltje zout nemen, meneer zat namelijk heel de tijd te sms’en, dus of hij wel degelijk iets van mijn les heeft gevolgd is mij de vraag.

Ook stond er vandaag plots op het notitiebord in de leraarskamer dat vandaag de uurrooster veranderde. Na een heel gedoe, ik kon nergens mijn klas terugvinden op de uurroosters, bleek er niets te zijn voor mijn klas. Oef….

Na de middag ging ik mij eens aan het examen zetten. Dat blijkt hier zowat het enigste in het Zambiaanse schoolsysteem te zijn dat echt georganiseerd is. Alé, georganiseerd, geen kat die weet wanneer de examenperiode valt. Maar ja, ik ben blij dat ik het examen mag opstellen en afnemen en niet moet afleggen. Een examen wiskunde bestaat uit 2 papers. Voor paper 1 krijgen ze 2u30 om meer dan 23 vragen op te lossen (met een hele hoop bijvragen) en voor paper 2 krijgen ze nog eens 2 uur om 4 verplichte vragen op te lossen (ook met een hoop bijvragen) en nog eens 4 vrij te kiezen vragen (ook hier inclusief bijvragen) op te lossen. En dan te bedenken dat de leerlingen hier echt geen snelle werkers zijn… ik snap meer en meer waarom er maar zo weinig leerlingen slagen op hun examens. Na de leerkrachten die weigeren les te geven, de examens die buiten proporties zijn. Oh ja, normaal zijn de examens ook hetzelfde voor de hele graad. Maar ik heb wel gedaan gekregen dat mijn klas zijn eigen examen (door mij opgesteld) krijgt. Wat ik niet meer dan normaal vind, aangezien ze niet dezelfde leerstof hebben gezien dan de andere klassen omdat ze serieus achterstonden.

’s Avonds werd ik nog eens op de proef gesteld. Ik moest een Belgische maaltijd klaarmaken…. Begin maar in een land waar enkel maïs(meel), casavebladeren, pompoen(bladeren), rode & witte bonen,… te vinden is. Uiteindelijk wist ik toch wortelen te bemachtigen en werd het dus een hutsepot van wortelen, aardappelen en kaas. En iedereen heeft er met smaak van gegeten!

donderdag 21 maart 2013: waarom Afrikanen nooit op tijd zijn

Vandaag was ik weer vroeg uit de veren om les te gaan geven op Bwacha om daarna vol nieuwe moed na de bijeenkomst van maandag en met het memorie-achtig spel om tijd te leren lezen, naar Unisport te gaan. Maar het was ijdele hoop. Toen ik daar aankwam, bleek er maar één vrijwilligster te zijn en ze was alle kinderen al naar huis aan het sturen. Enkel diegene die hun oefeningen nog niet afhadden, waren er nog. Dus heb ik nog wat oefeningen verbeterd en sommige vroegen nog voor huiswerk, dat heb ik dan ook gegeven.

Nadien trok ik naar de clinic. Via Karen hadden we begin deze week vernomen dat Geoffrey ziek was. En na vele pogingen kregen we hem gisteren toch aan de telefoon (ja, hij neemt al een week of 2 geen telefoons meer op… via een heel familienetwerk zijn we dan toch in contact kunnen komen) en kon hij worden overtuigd om naar de clinic te komen. Ook de schoonbroer (??? Ik snap hier niets van die familiebanden) van mijn moeder zou komen, want hij neemt nu voorlopige alle bevoegdheden van Geoffrey m.b.t. Unisport over. Tegen een uur of 11, kwam ik daar dan aan, maar Geoffrey had zich nog niet laten zien. Dus ik dan maar naar huis, om iets te eten en wat voor school te werken. Tegen 15u kreeg ik dan telefoon dat Geoffrey er nog altijd niet was langs geweest, maar de schoonbroer zou er tegen 16u zijn. Dat gesprek was kort, maar er klonk meer daadkracht in dan in alle gesprekken die ik al met Geoffrey heb gehad. Ik denk dat het nu wel gaat lukken om eindelijk concreet in actie te schieten.

Ondertussen ben ik er ook achter gekomen waarom Afrikanen nooit op tijd komen. Simpel, omdat er in hun lokale taal gewoon geen woorden bestaan om tijd uit te drukken. Toen ik bezig was om mijn spel te maken, probeerde ik uitdrukkingen als “half vijf” en “kwart na drie” te vertalen naar het Bemba, maar niemand die mij de vertaling kon geven. Ook in het woordenboekje Engels-Bemba dat ik van Miriam mocht lenen, kon ik geen vertaling vinden.

vrijdag 22 maart 2013: Bond Zonder Naam

Eén van de leerkrachten op Bwacha heeft de rol op zich genomen van lokale “Bond Zonder Naam”. Want tegenwoordig verschijnen er op het prikbord regelmatig spreuken als “Let your smile change the world, not the world change your smile” en “the force of gravity should not be held responsible for people falling in love” en ook nog deze “Most of the problems in life are because of two reasons, we act without thinking or we keep thinking without acting”.

Vrijdag vind ik altijd de leukste dag om les te geven. Neen, niet omdat het de dag erna weekend is, maar omdat mijn leerlingen dan altijd veel losser zijn en er dan tijdens de les veel gelachen wordt.

Hoewel ze me verzekerd hadden dat mijn uurrooster niet verandert was, bleek dat vandaag toch het geval te zijn. Dus ik stond ik vandaag een uurtje te vroeg in mijn klas, maar vermits die andere leerkracht niet kwam opdagen, heb ik gewoon les gegeven. Normaal hadden de leerlingen Engels, en ze wilden dus dat ik hen Engels gaf. Maar dat zag ik niet echt zitten, uiteindelijk heb ik ze dan maar wat Nederlands geleerd (gewoonweg hilarisch) om dan toch verder te gaan met wiskunde. Man man, hoe ijverig waren die kinderen niet aan het noteren om die paar Nederlandse woorden te kunnen onthouden. Geweldig gewoon!

Ook de rest van de wiskundeles volgde de leerlingen op een enthousiaste manier, nog al wat anders als die muurplantjes van door de week.

Vrijdag is ook de dag dat ik nogal gemakkelijk overuren klop, ook zo vandaag. Een van mijn leerlingen die mijn klas heeft moeten verlaten, stond mij aan de deur op te wachten. Ze kon niet zo goed volgen met wiskunde in haar nieuwe klas… dus hopla, dan geven we maar eventjes bijles hé.

’s Avonds stond er nog een bbq bij de missionarissen op het programma. Wat voor een hilarische afsluiter van een gewoonweg fantastische dag zorgde. Een groepje missionarissen van mijn leeftijd was onlangs naar de Victoriawatervallen geweest en was honderduit aan het vertellen over de wildwater rafting (een van ’s werelds meest spectaculaire blijkbaar) die je daar kunt doen… en Miriam en ik moesten echt ons best doen om niet in een schaterlach uit te barsten. Want volgend weekend gaan Joanna, Miriam en ik een weekendje naar Livingstone, maar we blijven toch maar met beide voetjes op de grond, zeker na de verhalen van deze avond!

Weekend 23 & 24 maart 2013: I feel sorry for my students

Dit weekend heb ik mij van ’s morgens tot ’s avonds bezig gehouden met het opstellen van de end of term tests. En zoals ik eerder deze week al vermeld heb, is dat examen hier niet om te lachen. (het opstellen ervan trouwens ook niet) Dus twee dagen lang ben ik  van ’s morgensvroeg tot ’s avonds laat bezig geweest. Om den duur kwam de wiskunde er langs mijn oren uit. En ik kon alleen nog maar denken “ocharmen mijn leerlingen”. Het nut van een dergelijk examensysteem snap ik toch ook niet. En als je vraagt aan de mensen hier waarom dat zo is, dan krijg je als antwoord dat de Engelsen dat hier hebben ingevoerd. Dat wilt dus zeggen dat het examensysteem de afgelopen 50 jaar niet gewijzigd is geweest. Idem dito voor de inhoud van de bibliotheek. Vorige week ben ik daar eens langs geweest om eens te kijken of ik er informatie kon vinden voor mijn eindwerk. Maar buiten encyclopedieën en romans die dateren uit het koloniale tijdperk, valt er niet veel te vinden. De bibliotheek is dan ook meer een veredelde boekenkast.