Week 5

Weekend 23& 24 februari 2013: tijd om bij te slapen

Zaterdag was ik zo mottig van vermoeidheid, dat ik eigenlijk niets anders heb gedaan dan geslapen: een uurtje slapen, wat voor tv zitten, nog wat slapen, buiten wat kruiswoordraadsels oplossen,….

Zondag was het er dan weer vroeg uit om naar de Kerk te gaan. Waarna ik dringend in mijn schoolwerk moest vliegen. Want ja, als je de dag ervoor niets doet….

Tussendoor ook nog portier gespeeld voor onze profeet. Van ’s morgensvroeg tot ’s avonds laat moet passeren hier mensen, ze staan hier gewoon in rijen aan te schuiven! En zelfs al is hij niet aanwezig, dan blijven ze wel een paar uur in de tuin wachten!

Rond 21 uur vertrok de laatste. Net op dat moment wil ik eigenlijk gaan slapen, maar dan komen ze mij natuurlijk halen om ook op gesprek te gaan. Er zijn leukere dingen in het leven dan op gesprek gaan bij een profeet. Geloof me.

Maandag 25 februari 2013: openbaar vervoer… overal dezelfde miserie!

Jaja, ook hier kennen de buschauffeurs het begrip “staken”. ’s Morgens in het heengaan, had ik veel geluk. Ik was namelijk zo vroeg op pad, dat de buschauffeurs zelf nog niet wisten dat ze gingen staken. Maar in het terugkomen was het wat anders.

’s Maandags moet ik altijd zo snel mogelijk van Bwacha naar Unisport gaan, zeker vandaag, want vandaag was het “vergadering” met alle ouders (maar daar later meer over).

Dus ik wandel van Bwacha naar de bushalte, daar aangekomen, merk ik dat er iets niet klopt. Er zijn extreem veel mensen op straat (aan het wandelen) en ik zie nergens een busje. Daarom spreek ik enkele mensen aan en die weten te zeggen dat de busjes vandaag niet rijden en dat ik dus te voet naar Kabwe moet (dat is zo’n 3uur doorstappen). Een van de vrouwen was een grootmoeder die ook naar Kabwe moest, maar zij had haar kleindochtertje van een paar jaar bij. Omdat zij niet sterk genoeg meer was om dat kindje op haar rug te dragen en het kindje te klein was om zelf 3 uur te stappen, hebben we haar om mijn rug gebonden met zo’n tsjitenge. De grootmoeder kreeg mijn boekentas, die iets lichter was maar wel comfortabeler was om te dragen.

Voor je nu in paniek schiet, ik heb geen 3uur gewandeld! Na 3 kwartier kwamen we iemand tegen met een auto, die ons dan naar Kabwe heeft gebracht.

Maar ondertussen zaten dus al die ouders op mij te wachten…. Het mag ook eens omgekeerd zijn hé ;-)

Geoffrey had hen allemaal bij elkaar geroepen om te vragen dat ze ons willen helpen met de “bouw” van hun school. En we hebben goed nieuws: vrijdag starten we!!!

Na de middag was het weer omgekeerd, heel de middag heb ik zitten wachten op een telefoontje van het District Health Centre…. Maar niets. Dat wordt dus morgen langsgaan.

Dinsdag 26 februari 2013: Mathematics rules!!!

Ahh… de tsjitenges zijn aangekomen! Als kippen zonder kop vlogen natuurlijk alle vrouwen daarop om de mooiste er uit te kiezen. Grappig om te zien. Ook ik heb er eentje gekregen. Morgen of zo ga ik met een van mijn collega’s naar een kleermaker/kleermaakster om er een kleedje van te maken.

Nadat de tsitenges waren uitgedeeld, was het tijd om naar de klas te gaan. En als je daar binnenkomt is het altijd afwachten hoeveel leerlingen je gaat hebben. En vandaag was dat er eentje te veel! Zonder verwittiging van het departementshoofd of dergelijke, had ik vandaag een nieuwe leerling.

Na de middag hadden we een wiskunde quiz voor de 12^e graad. Per klas waren er 2 afgevaardigde die deelnamen. In totaal 10 ploegjes ( 2 klassen deden niet mee). De quiz was een beetje heel hard uitgelopen, dus tegen dat ik terug in Kabwe was, was District Healt Centre al gesloten….

En om de dag af te sluiten, was er nog een verrassing: de profeet was verdwenen (dat is dan vanaf morgenvroeg geen gebed meer om 05u00)

Woensdag 27 februari 2013: Wees welkom Karen

Vandaag is Karen aangekomen, de andere studente van Xios die hier stage komt doen. Dus nadat ik gedaan had met lesgeven in Bwacha, ging ik haar opwachten aan de bushalte. Omdat openbaarvervoer hier nog minder stipt is dan in België, heb ik daar toch een klein uurtje gezeten. Net toen als ze aankwam, begon het te regenen!!! Wij dus snel richting Tuskers (een hotel) gelopen om te schuilen en bij een drankje te wachten tot Geoffrey zou komen.

En zoals gewoonlijk duurde dat een tijdje. Gelukkig zaten we droog en tegen de tijd dat Geoffrey zich liet zien, scheen de zon terug.

Jammer genoeg voor Karen, bleek haar gastgezin nog niet in orde te zijn. Dus de eerste nacht moest ze doorbrengen in een guest house, in de hoop dat het tegen morgen wel in orde is.

Nadat we haar bagage daar gedropt hadden, verdween Geoffrey voor één of andere meeting, dus heb ik Karen nog rondgeleid door Kabwe en wat praktische dingen met haar in orde gebracht.

Na weer een lange dag rondwandelen, kwam ik rond een uur of 18 uitgeteld terug thuis. Daar kon ik dan genieten van de opname van opera.

Dank u vake op het op te nemen

Dank u Karen om het mee te brengen

Dank u Amadeus voor het mooie concert, doe dat morgen op de première op Avant Mars ook nog zo goed hé

donderdag 28 februari 2013: alsof ik nog niet genoeg kilo’s kwijt ben

stond ik deze ochtend op met buikkrampen en ben ik vandaag een paar keer naar het toilet kunnen spurten.

Maar voor de rest is alles oké!

Alhoewel dat soms toch heel vervelend is. Zoals deze middag bijvoorbeeld: ik moest op de dienst voor migratie zijn om mijn visum voor een maand. Dat is iets dat normaal nog geen 10 minuten duurt. Tenzij je natuurlijk van Geoffrey afhankelijk bent. Dus wanneer ik in Kabwe aankom, bel ik hem op. We spreken af aan het postkantoor, hij zou daar direct zijn. Ik heb het vandaag eens getimed: het was meer dan een halfuur! Tegen dan was het 2u, dus lunchpauze. Daarom ging hij nog “rap” eventjes iets regelen in de bank. Dat duurde meer dan een uur! Dus kon ik daar met mijn vingers zitten draaien, terwijl ik eigenlijk ook heel dringend naar het toilet moest. Dus iets na 3 konden we dan eindelijk naar die dienst gaan om een stempel te gaan halen. Daar heb ik eventjes heel veel geluk gehad, want die mensen waren juist aan het opruimen. Anders had ik een dagje illegaal in Zambia moeten verblijven. En ik weet niet wat daar de gevolgen voor zijn….

Nadien ben ik regelrecht naar huis gegaan. En ik prijsde me vandaag echt gelukkig dat ik in een heel welvarend gezin terecht ben gekomen en dat we deftige toiletten hebben.

Wat heb ik voor de rest vandaag nog gedaan?

Les gegeven op Bwacha en Unisport en met een collega van Bwacha naar een kleermaakster gegaan om mijn kleedje voor Woman’s Day te laten maken. Maandag of dinsdag is het klaar en dan krijg je het resultaat wel te zien. Een detail mag je al weten: de hoofdkleur is rood.

tip: op de fotopagina staan enkele nieuwe foto's en een kort filmpje

week 4 - II

Donderdag 21 februari 2013: niet zo’n goed nieuws vandaag

Zoals elke dag, starte ik ook vandaag in Bwacha. En deze keer waren de leerlingen niet zo flink geweest. Ik had hen gevraagd om een taak te maken. Slechts 5 leerlingen hadden dat gedaan. Toen ik de les binnenkwam en zei dat ik niet zo blij was, waren ze allemaal geshockt en toen ik meedeelde dat je een nul krijgt op die taak als je die niet inlevert, was het paniek. Zeg nu zelf, als je een taak niet inlevert, kan ik daar toch ook geen punten opgeven?

In ieder geval, ze kunnen er maar uit leren. En volgende keer zullen ze wel in orde zijn… (alé, dat hoop ik toch).

Het was donderdag dus dat betekende dat ik ook naar Unisport moest. Altijd een verrassing daar in welke klas je terecht gaat komen. Deze keer werd het het 5^e leerjaar, maar zonder vrijwilliger om te vertalen. Daar botste ik weer op andere “problemen”. De vrijwilligers daar, gaan nog al goed door met hun lesonderwerpen. Maar de leerlingen kunnen nog altijd niet deftig optellen/aftrekken/vermenigvuldigen/delen. De kindjes in het 5^e leerjaar tellen nog altijd op hun vingers op 2x2 te berekenen. (geduld… ons vake heeft daar zo’n mooie uitspraak voor…. Ik weet waarom ik voor het secundair onderwijs heb gekozen en niet voor het lager onderwijs). Dus nadat ik het gewenste onderwerp met hen had bekeken, ging ik met hen naar buiten om een spelletje te spelen. Maar niet zomaar een spelletje, eentje om te leren rekenen, of wat had je gedacht. Alle kindjes in een kring en je werpt  een voorwerp rond (waar een tsjitenge ook al niet goed voor is). Diegene die werpt, zegt een opgave, bv 2x2, diegene die opvangt, moet antwoorden…. Het ging maar traag vooruit, want ze bleven maar op hun vingers tellen. Dat wordt nog een lange weg. Maar de volhouder wint, niet?

Nadien had ik met Geoffrey afgesproken, en hij had geen goed nieuws. Mr. Kacha, van Sable Zink, neemt zijn telefoon niet meer op. Dus op zijn hulp moeten we niet meer rekenen. Maar ik heb Geoffrey wel kunnen overtuigen om maandag alle ouders van de kindjes bij elkaar te roepen om een soort van vergadering te houden en te vragen dat zij kunnen helpen met bouwen (zoiets als gratis arbeidskrachten voor gratis educatie en sport voor hun kinderen).

En dan was het tijd om wat lessen voor te bereiden voor morgen: de stelling van Pythagoras. Om daarna als een blok in slaap te vallen.

vrijdag 22 februari 2013: IK WIL SLAPEN en er zit een profeet in huis.

Uitgeslapen aan een dag beginnen… het wilt maar niet lukken. Ook al moest ik vandaag pas om 11u50 lesgeven, was ik al om 5uur wakker! En dat begint zijn tol te eisen…

Vandaag had ik echt zoiets van “laat me met rust”. Alle “good mornings” en “how are you”s waren een beetje te veel van het goede. Maar we zijn in Afrika, en daar zijn de mensen nu eenmaal heel vriendelijk. En eigenlijk, ook al was ik moe en was ik het eventjes beu, je wordt er toch instant vrolijk van.

In Bwacha ging vandaag alles gewoon zijn gangetje (voor de geïnteresseerde: zie bij stageverslagen). Of nee, dat is niet helemaal waar. Want sinds vandaag beginnen de echte voorbereidingen voor “Woman’s day”. Dat is hier blijkbaar een heel evenement, waarbij alle vrouwen die dag in traditionele kledij door de stad trekken en feesten. Dus ook de leerkrachten van Bwacha, de bedoeling is dat we allemaal in min of meer dezelfde kledij de straat op trekken. Maar ja, 30 vrouwen in dezelfde outfit steken, dat is niet evident…. En dat geeft genoeg stof voor discussie.

Nadat mijn lessen er opzaten, trok ik met mijn brief van Xios en Bwacha terug naar het District Health Centre. Maar ook vandaag ving ik er bot. De persoon waar ik begin deze week mee had gesproken, was in vergadering. Dus werd ik naar een of ander secretariaat gestuurd waar ze me vertelde “normaal is die persoon er maandag, maar we zullen u dan wel bellen. En als we niet bellen, kom je dinsdag maar langs”…. Van het kastje naar de muur en terug.

Ondertussen ben ik er wel al achter gekomen waarom vrouwen hier zich in doeken wikkelen. De busjes hier hebben namelijk geen veringen en de wegen zijn hier in een  geweldige staat, met als gevolg dat je om de 5 meter 20 cm omhoog veert en met je hoofd tegen het dak van het busje knalt (dus een doek om je hoofd om die shock op te vangen), en overal steken wel losse vijzen en schroeven uit de stoeltjes en banken (dus een doek rond je middel om je kleren te beschermen). Mannen wikkelen zich hier niet in doeken, maar meestal hebben die wel een muts/pet/hoedje op (een kerstmuts zie je zo af en toe dus ook nog wel passeren).

En verkeersregels? Daar moet je je hier niet aan houden. Rijstroken zijn relatief, je zigzagt gewoon tussen de putten, en een rondpunt draai je maar op in de richting die jou het beste uitkomt. Ik verschiet er niets van dat er 2 weken terug op de weg tussen Lusaka en Kabwe een groot verkeersongeval was waarbij meer dan 60 mensen het leven lieten en dat er vandaag een auto in een minibusje is gereden.

En pechstroken moeten ze hier ook eens dringend invoeren. Met de regelmaat van de klok valt er wel eens een busje in pannen. Wat niet verwonderlijk is als je weet dat je om te starten enkele kabeltjes aan elkaar moet prutsen in plaats van een sleutel in het contact te steken.

Terwijl ik dit allemaal neerschrijf, speel ik ook voor portier. Die neef die hier sinds enkele dagen verblijft is een profeet (ja, dat hadden we nog niet in de familie waar een dochter de rechterhand is van een pastoor, de andere dochter ook actief is in een kerk en waar beide ouders Gideons zijn, en dus overal Bijbels gaan verspreiden). Dus alle mensen uit de omgeving komen langs om hem te spreken. Maar ja, iemand moet de poort open doen en vermits ik vanuit mijn kamer een goed zicht heb op de poort, ben ik dus diegene die dat doet. Uiteindelijk heb ik mijn laptop mee naar buiten genomen en ben ik maar naast de poort gaan zitten, kwestie van efficiëntie.

Om af te ronden nog een update van mijn lijstje met dingen die ik mis.

Zo zag het er 2 weken geleden uit:

-       boterhammen

-       rauwkost)

-       fiets

-       viool

-       leesboeken

-       mooie/leuke kleren

en dit komt er bij:

-       slaap!!!

-       Stilte en rust

-       Efficiëntie

-       Voorspelbaarheid

En hiermee zit ook week vier er bijna op.

Week 4 - I

Maandag 18 februari 2013: Oh no! A muzunge in a tsjitenge!

Vorige week had ik tijdens een les mijn broek gescheurd aan een stoel. Om niet helemaal voor schut te staan, had een van mijn collega’s mij haar tsitenge geleend. Maar met als gevolg dat ze me vandaag mee hadden genomen naar een winkel om er zelf eentje te kopen. En natuurlijk moest ik die dan ook onmiddellijk omdoen. Gevolg: nog meer “aandacht” dan gewoonlijk… want een blanke in traditionele kleren…

Maar eventjes terug naar het begin van de dag. Ik begin me namelijk stilletjes aan af te vragen waarom ik ’s maandags naar school ga.  Zijn het de leerkrachten niet die worden opgehouden door de Head Teacher, dan zijn het wel de leerlingen. Arghh… er bleven nog maar 10 minuten van mijn les over. En dat is natuurlijk te weinig om een test af te nemen. Hadden de leerlingen een extra dagje om te studeren…

Op naar Unisport dan. Daar werd ik warm onthaald door de vrijwilligsters. Ze waren namelijk super blij om mij te zien en ze hadden mij vorige week gemist (??? Ik was er toch??? Jullie waren toch afwezig door de regen???)

Nadat ik terug kwam van Unisport had ik met Joanna in “’t stad” om wat te gaan winkelen. Een broek met een goei scheur in, een broek die ik moet ophouden met veiligheidsspelden omdat ik enkele kilo’s kwijt ben en nog een broek die ik gewoon niet meer proper krijg… Dus snel maar een kleedje gekocht om toch maar deftig voor de dag te kunnen komen.

Daarna zette ik mijn weg voort naar “Pollen Clinic”. Dit is een centrum waar ze vrouwen voor,tijdens en na de bevalling begeleiden. De mensen van “Central Clinic” hadden me vrijdag naar daar doorverwezen om de volledige informatie te krijgen voor mijn eindwerk. Maar jammer genoeg waren ze daar iets minder hulpvaardig. Zonder een brief van het “District Health Centre” gingen ze mij geen informatie geven. Dus ik helemaal terug richting stad (Pollen Clinic ligt nog verder uit de stad dan mijn huis) om daar een briefje te gaan halen. Maar daar wilden ze mij dat niet geven zonder een brief van Bwacha/Xios waarin vermeld staat dat ik student ben, stage doe, een eindwerk over de Millenniumdoelstelligen schrijf etc.

Dat was dan vandaag een dagje van meer dan 4 uur doorstappen zonder ook maar enig resultaat (behalve het feit dan dat ik weer eens goed rood zie). Ik natuurlijk stik kapot, of wat had je gedacht.

Maar vroeg gaan slapen zat er niet in, want deze avond arriveerde er nog een neef die hier blijft logeren.

Oh ja, en ’t is dat ik nog niet genoeg mannelijke aandacht krijg. Mijn moeder heeft het fantastische idee gekregen om een man voor mij te vinden waarmee ik moet trouwen…. (onder het motto “Operation Marriage”) Dat belooft….

Dinsdag 19 februari 2013: Oh… you’re still a baby

Maar dan toch eentje van 20 jaar oud…

Elke dag heeft hier wel een verrassing in petto. En soms al héél vroeg op de dag. Zoals vandaag bijvoorbeeld…. Rond een uur of 5 deze ochtend werd ik gewekt door gezang (en deze keer niet van vogels)… nog half slapend waande ik mij terug in Istanbul. Maar niets was minder waar, ik lag nog steeds in mijn bed in Kabwe. En mijn familie was ook niet plots moslim geworden. Het waren mijn nieuw gearriveerde neef en mijn moeder die in de living een gebed aan het doen waren.

Ook al was het mooi gezongen, het was toch goed voor een ochtendhumeur.

Ach ja, nu ik dan toch wakker was, kon ik maar beter een douche nemen en omdat het niet bewolkt was, besloot ik om mijn nieuw kleedje aan te doen. Wat op veel succes kon rekenen. “oh… you look so bright today” aldus mijn moeder “go and buy another dress.”

Nadat ik deze middag terug kwam van Bwacha, was ik zo kapot dat ik 2 uur heb geslapen, waarna ik nog steeds moe was.

Op de eerste plaats met dingen die ik ga doen als ik terug in België ben staat, met grote voorsprong, slapen. Echt…

In ieder geval, na mijn middagdutje, begaf ik mij naar de living, waar op dat moment zowat heel de familie tv zat te kijken. Op een gegeven ogenblik wordt er op de poort geklopt en komen er zo’n stuk of vijf Palestijnen binnengewandeld. Echter een aantal van hen durft/wilt niet binnenkomen. Reden: er zaten vrouwen in de living. Dus wij allemaal richting keuken. Eventjes later komt ook de vader de keuken binnen met de mededeling dat hij met de 5 Palestijnen naar zijn praktijk gaat omdat er eentje malaria heeft. Ja, blijkbaar neem je hier heel je familie mee als je op doktersvisite gaat.

Oh ja… ik zou het bijna vergeten, de verklaring van de titel: ja blijkbaar ben je hier nog altijd een baby als je 20 bent. Dat is toch de reactie van de mensen als ze naar mijn leeftijd vragen.

Woensdag 20 februari 2013: Yes, I can do it

Ook vandaag weer vroeg uit de veren, want de eerste twee lessen mocht ik een les aardrijkskunde observeren. Het is eens iets anders, met meer dan 40 leerlingen in een klas zitten. Voor de rest was het een vrij normaal onderwijs leergesprek. Een speciale was dat, wanneer leerlingen in groepjes een antwoord hadden gezocht, ze als appreciatie een applaus kregen van de rest van de klas. Maar elk groepje kreeg een ander soort applaus, zo had je een muggenapplaus, een soldatenapplaus,…. En dat in een 5^e middelbaar, ik zie ze dat bij ons toch niet meer doen.

Daarna was het tijd om zelf les te geven, waar de leerlingen zelf kwamen vragen achter de resultaten van hun testen. Vandaag mochten ze verder werken aan hun plattegrond van de schoolgebouwen, ik ben eens benieuwd naar de resultaten.

Na de middag was er een meeting met alle vrouwelijke leerkrachten van Kabwe (en dat waren er meer dan 500 als je het mij vraagt). De bijeenkomst ging over de positie van de vrouw in de maatschappij en in het onderwijs. Jammer dat ik dat niet op voorhand wist, anders had ik dat kunnen opnemen voor mijn eindwerk….

Bijeenkomsten hier, zijn net dat ietsjes dynamischer dan die in België. Zo werd er met de regelmaat van de klok “Yes, I can do it” gescandeerd, of een lied gezongen en ja, als je het hier met iets niet eens bent, mag je dat ook laten merken (en dat wordt ook gedaan, en ze zijn daar niet subtiel in) of als je het beu bent en het duurt allemaal wat te lang, dan laat je je ongenoegen ook maar blijken.

Tegen een uur of 17u30, kon ik eindelijk naar huis. Waar iedereen gezellig voor de tv zat. Tv is hier niet alleen ter ontspanning, maar ook educatief. Zo heb ik al fysicalessen zien passeren. Maar vandaag was het nog wat anders. Eerst werd er een aflevering van een typische soap uitgezonden (of dat dachten we toch). Maar nadien werd dit nabesproken en ging het er dus over wat de gevolgen waren van iemand zijn daden, specifiek hoe mensen zich gedragen in seksuele relaties. Aan de hand van een tv-serie wordt er hier dus duidelijk gemaakt dat onverantwoordelijk gedrag (zoals het niet gebruiken van condooms) gevolgen kan hebben voor meer dan 20 andere mensen. Persoonlijk vond ik het een heel goede manier van uitleggen, en een goede manier van bewustmaking. Voor meer informatie verwijs ik door naar de website: http://safelovezambia.org