Paasweekend

Paasweekend: Kerstmannen met Pasen en andere grote/kleine wonderen

In België mocht het dan wel bijna een Witte Pasen zijn in plaats van een Witte Kerst, hier lopen in ieder geval de Kerstmannen nog volop rond. Euh??? Awel, de reden is eigenlijk heel eenvoudig. Mannen dragen hier blijkbaar heel graag mutsen en vermits heel veel van de kleding die hier te verkrijgen is, onze afdankertjes zijn, kom je hier dus heel veel kerstmutsen tegen.

Maar geen schrik, ik heb het Paasweekend niet op de Noordpool doorgebracht, maar op veel warme oorden, namelijk in Livingstone.

Op Goede Vrijdag was het natuurlijk een vakantiedag, dus ik moest niet op school zijn en Miriam moest niet werken. We vertrokken dan ook al redelijk vroeg, want er stond een lange busrit te wachten. Normaal zouden we met een reisbus gaan, maar omdat we niet mochten boeken, bleek er plots geen plaats meer voor ons te zijn. Dus werd het in een minibusje richting Lusaka om vandaaruit in een minibusje richting Livingstone te gaan. Naar Lusaka was zo geen probleem, maar naar Livingstone… dat was een ander paar mouwen. Met 5 volwassenen zaten we op een bank voor 4 meer dan 8 uur opgepropt. En deze busjes kennen ook nog niets van rij- en rusttijden. Maar we zijn er geraakt en dat is het belangrijkste. Daar werden we opgewacht door Uncle Chris en zijn dochter Katy.

Katy zou onze gids worden dat weekend, en dat bleek een godsgeschenk te zijn (alé, meestal dan toch).

’s Zaterdags stond eerst het Nationaal Museum op het programma. Daar werd het voor mij vooral op mijn tanden bijten… een van de eerste ruimtes toonde namelijk de geschiedenis van de mens (in Afrika) met onder andere replica’s van de Broken Hill man (restanten van een voorouder van de mens die in Kabwe zijn gevonden) etc. Maar ja, daar sta je dan met 2 mensen die de evolutietheorie verwerpen en vasthouden aan het creationisme.

Daarnaast werden er ook onder andere de originele brieven van Dr. Livingstone tentoongesteld, ook al was het in het Engels, veel kon je er toch niet uit opmaken, zo’n moeilijk handschrift!

Na de middag was het dan tijd voor de watervallen, eindelijk! Met z’n drieën trokken we er naar toe. Aangekomen aan de kassen, bleken er verschillende tarieven te zijn (dat blijkt hier standaard zo te zijn) voor kinderen/volwassenen/Zambianen/buitenlanders.

En daar gebeurde het eerste kleine wonder: Miriam probeerde de inkomkaartjes te betalen, maar er was wat discussie met de verkoper want volgens hem was Katy nog een kind (hoewel ze 19 is)… tja, wat doe je dan? Uiteindelijk dan maar betaald als een kind. En dan werden we allemaal betoverd én nat geregend. De watervallen zijn echt adembenemend mooi, maar omdat het juist het regenseizoen is geweest is er nu super veel water wat er dus voor zorgt dat het er serieus regent.

Helemaal uitgeteld kwamen we ’s avonds terug thuis aan. Waar er nog snel een avondmaal werd bereid en iets na 20u kropen we dan ons bedje in.

’s Zondags verliep het iets minder van een leien dakje, maar uiteindelijk viel alles wel op z’n pootjes nadat Katy meer dan het klokje rond had geslapen en we heel wat prijzen hadden vergeleken en een goede deal hadden gesloten met een taxichauffeur, kwamen we na de middag aan in het Musi–oa-tunya National Park. Maar daar rees een nieuw probleem: je mocht het park niet binnen met een taxi…oeps, daar stonden we dan. Uiteindelijk hebben de mensen van het park ons geholpen en moest ik slechts het inkomtarief voor Zambianen betalen i.p.v. buitenlander…ja, weer een klein wonder (volgens de familie was God ons goed gezind dit weekend). Tijdens onze safari kregen we heel wat aapjes te zien, ook de zebra’s lieten zich gewillig fotograferen. Een hele hoop antiloop-achtige dieren passeerden de revue, net als het wildebeest (gnoe?), de buffel, de giraffe en een babykrokodil. Het was het wachten waard geweest.

Iets minder vermoeid als gisteren kwamen we vandaag terug thuis. Dus hadden we nog de energie voor een babbeltje. Dat “babbeltje” heeft uiteindelijk een paar uurtjes geduurd, met als topics: WOII, terrorisme, spionage, CIA, facebook, economische crisis, de oorlog in Irak (kernwapens vs. olie), etc.

En dan was het weer tijd om richting Kabwe te vertrekken. Deze keer hadden we wel een plaatsje kunnen boeken. Om 7u30 vertrok maandagochtend de bus in Livingstone… ah, wat een verschil met vrijdag! En ook zoveel sneller! Maar we hadden al te veel geluk gehad dit weekend, dus het moest vandaag wel ergens “verkeerd” lopen. Hoewel we hadden geboekt, bleek er geen plaats te zijn voor ons op de bus van Lusaka naar Kabwe. Dus moesten we meer dan 2 uurtjes wachten op de volgende. Ach ja, openbaar vervoer in Afrika…

Na een tocht van ongeveer 11u kwamen we dan moe maar voldaan terug thuis in Kabwe. Het was de moeite waard geweest!

(enkele foto's kan je vinden op de foto-pagina)