Nog twee(!)
nachtjes slapen, en dan is het zo ver. Dan stap ik het vliegtuig op, richting
het grote onbekende. Spannend…
Terwijl
ik voor de laatste keer richting Xios spoor, dwalen mijn gedachten regelmatig af en krijg
ik net als een verliefde tiener, last van vlinders in mijn buik. Jaja, sinds
vandaag zijn de zenuwen er dus.
De
laatste dagen waren eigenlijk best nog wel hectisch geweest. Op en af pendelen
naar Hasselt, over en weer lopen naar de winkels want er is altijd nog wel iets
dat je vergeten bent (zo stond ik deze week ongeveer 5 keer in de apotheek),
papieren die nog in orde gebracht moesten worden en een eindwerk waarvan het
theoretisch gedeelte klaar moest zijn. En viola, sinds gisterenavond is mijn to-do-lijstje
klaar en is er dus ruimte in mijn hoofd om te dagdromen over Zambia.
Deze
week was ook een beetje de week van afscheid nemen, ook al beweren sommigen dat
afscheid nemen niet bestaat. Maar
toch… tegen iedereen zeggen “tot over 3 maanden”, het is een raar gevoel. Dus
momenteel leef ik in een roes van mixed-emotions. Het is een gevoel dat
nauwelijks in woorden te bevatten is. Ik ben blij dat ik een groot avontuur
tegemoet kan gaan, verdrietig dat ik iedereen achter moet laten (weliswaar
tijdelijk), bang omdat ik niet weet wat mij te wachten staat en nog zoveel
meer.
Moest
ik een schilder zijn, dan kwamen op mijn doek voornamelijk pastelkleuren voor,
een beetje in de impressionistische stijl. Moest ik een componist zijn, dan
schreef ik een droevige begeleiding onder een vrolijke solopartij. Maar ik ben
geen van beiden en heb enkel woorden om dit gevoel te beschrijven en dit blijkt
niet simpel te zijn, want ik weet nog altijd niet hoe.
Tot
zover is toch al één gedeelte van de titel uitgeklaard. Maar wat staat in
godsnaam Dr. Livingstone daar te doen? Awel dat is eigenlijk vrij simpel. Ken
je het tv-programa Dr. Livingstone op VIER? Dit is een soort roadmovie waarin
Martin Heylen en Phillipe Geubels door Afrika trekken. En natuurlijk zijn ze
ook in Zambia gepasseerd. Buiten de prachtige beelden over de fantastische Victoria Watervallen op de grens met Zimbabwe, was er ook plaats voor de minder fraaie
kanten, zoals de kinderarbeid en kleermakers die moeten werken voor een uurloon
van 0,75€. Maar dr. Livingstone is ook
de eerste Europeaan die de Victoriawatervallen in levende lijve kon
aanschouwen (net als het grootste deel van de ruime omgeving). Maar ik ga hier
niet heel zijn leven uit te doeken doen, diegenen die geïnteresseerd zijn
moeten maar een keertje googelen. Er is informatie genoeg te vinden.
Hier
ga ik dan ook mijn laatste bericht vanuit België afronden.
Hopelijk hoor/zie ik jullie gauw weer!
Tot schrijfs (maar dan vanuit Zambia)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten