Donderdag 21 februari 2013: niet zo’n goed
nieuws vandaag
Zoals
elke dag, starte ik ook vandaag in Bwacha. En deze keer waren de leerlingen
niet zo flink geweest. Ik had hen gevraagd om een taak te maken. Slechts 5
leerlingen hadden dat gedaan. Toen ik de les binnenkwam en zei dat ik niet zo
blij was, waren ze allemaal geshockt en toen ik meedeelde dat je een nul krijgt
op die taak als je die niet inlevert, was het paniek. Zeg nu zelf, als je een
taak niet inlevert, kan ik daar toch ook geen punten opgeven?
In
ieder geval, ze kunnen er maar uit leren. En volgende keer zullen ze wel in
orde zijn… (alé, dat hoop ik toch).
Het
was donderdag dus dat betekende dat ik ook naar Unisport moest. Altijd een
verrassing daar in welke klas je terecht gaat komen. Deze keer werd het het 5e
leerjaar, maar zonder vrijwilliger om te vertalen. Daar botste ik weer op
andere “problemen”. De vrijwilligers daar, gaan nog al goed door met hun
lesonderwerpen. Maar de leerlingen kunnen nog altijd niet deftig
optellen/aftrekken/vermenigvuldigen/delen. De kindjes in het 5e
leerjaar tellen nog altijd op hun vingers op 2x2 te berekenen. (geduld… ons vake heeft daar zo’n mooie uitspraak
voor…. Ik weet waarom ik voor het secundair onderwijs heb gekozen en niet
voor het lager onderwijs). Dus nadat ik het gewenste onderwerp met hen had
bekeken, ging ik met hen naar buiten om een spelletje te spelen. Maar niet
zomaar een spelletje, eentje om te leren rekenen, of wat had je gedacht. Alle
kindjes in een kring en je werpt een
voorwerp rond (waar een tsjitenge ook al niet goed voor is). Diegene die werpt,
zegt een opgave, bv 2x2, diegene die opvangt, moet antwoorden…. Het ging maar
traag vooruit, want ze bleven maar op hun vingers tellen. Dat wordt nog een
lange weg. Maar de volhouder wint, niet?
Nadien
had ik met Geoffrey afgesproken, en hij had geen goed nieuws. Mr. Kacha, van
Sable Zink, neemt zijn telefoon niet meer op. Dus op zijn hulp moeten we niet
meer rekenen. Maar ik heb Geoffrey wel kunnen overtuigen om maandag alle ouders
van de kindjes bij elkaar te roepen om een soort van vergadering te houden en
te vragen dat zij kunnen helpen met bouwen (zoiets als gratis arbeidskrachten
voor gratis educatie en sport voor hun kinderen).
En
dan was het tijd om wat lessen voor te bereiden voor morgen: de stelling van
Pythagoras. Om daarna als een blok in slaap te vallen.
vrijdag 22 februari 2013: IK WIL SLAPEN en
er zit een profeet in huis.
Uitgeslapen
aan een dag beginnen… het wilt maar niet lukken. Ook al moest ik vandaag pas om
11u50 lesgeven, was ik al om 5uur wakker! En dat begint zijn tol te eisen…
Vandaag
had ik echt zoiets van “laat me met rust”. Alle “good mornings” en “how are
you”s waren een beetje te veel van het goede. Maar we zijn in Afrika, en daar
zijn de mensen nu eenmaal heel vriendelijk. En eigenlijk, ook al was ik moe en
was ik het eventjes beu, je wordt er toch instant vrolijk van.
In
Bwacha ging vandaag alles gewoon zijn gangetje (voor de geïnteresseerde: zie
bij stageverslagen). Of nee, dat is niet helemaal waar. Want sinds vandaag
beginnen de echte voorbereidingen voor “Woman’s day”. Dat is hier blijkbaar een
heel evenement, waarbij alle vrouwen die dag in traditionele kledij door de
stad trekken en feesten. Dus ook de leerkrachten van Bwacha, de bedoeling is
dat we allemaal in min of meer dezelfde kledij de straat op trekken. Maar ja,
30 vrouwen in dezelfde outfit steken, dat is niet evident…. En dat geeft genoeg
stof voor discussie.
Nadat
mijn lessen er opzaten, trok ik met mijn brief van Xios en Bwacha terug naar
het District Health Centre. Maar ook vandaag ving ik er bot. De persoon waar ik
begin deze week mee had gesproken, was in vergadering. Dus werd ik naar een of
ander secretariaat gestuurd waar ze me vertelde “normaal is die persoon er
maandag, maar we zullen u dan wel bellen. En als we niet bellen, kom je dinsdag
maar langs”…. Van het kastje naar de muur en terug.
Ondertussen
ben ik er wel al achter gekomen waarom vrouwen hier zich in doeken wikkelen. De
busjes hier hebben namelijk geen veringen en de wegen zijn hier in een geweldige staat, met als gevolg dat je om de 5
meter 20 cm omhoog veert en met je hoofd tegen het dak van het busje knalt (dus
een doek om je hoofd om die shock op te vangen), en overal steken wel losse
vijzen en schroeven uit de stoeltjes en banken (dus een doek rond je middel om
je kleren te beschermen). Mannen wikkelen zich hier niet in doeken, maar
meestal hebben die wel een muts/pet/hoedje op (een kerstmuts zie je zo af en
toe dus ook nog wel passeren).
En
verkeersregels? Daar moet je je hier niet aan houden. Rijstroken zijn relatief,
je zigzagt gewoon tussen de putten, en een rondpunt draai je maar op in de
richting die jou het beste uitkomt. Ik verschiet er niets van dat er 2 weken
terug op de weg tussen Lusaka en Kabwe een groot verkeersongeval was waarbij
meer dan 60 mensen het leven lieten en dat er vandaag een auto in een minibusje
is gereden.
En
pechstroken moeten ze hier ook eens dringend invoeren. Met de regelmaat van de
klok valt er wel eens een busje in pannen. Wat niet verwonderlijk is als je
weet dat je om te starten enkele kabeltjes aan elkaar moet prutsen in plaats
van een sleutel in het contact te steken.
Terwijl
ik dit allemaal neerschrijf, speel ik ook voor portier. Die neef die hier sinds
enkele dagen verblijft is een profeet (ja, dat hadden we nog niet in de familie
waar een dochter de rechterhand is van een pastoor, de andere dochter ook
actief is in een kerk en waar beide ouders Gideons
zijn, en dus overal Bijbels gaan verspreiden). Dus alle mensen uit de omgeving
komen langs om hem te spreken. Maar ja, iemand moet de poort open doen en
vermits ik vanuit mijn kamer een goed zicht heb op de poort, ben ik dus diegene
die dat doet. Uiteindelijk heb ik mijn laptop mee naar buiten genomen en ben ik
maar naast de poort gaan zitten, kwestie van efficiëntie.
Om
af te ronden nog een update van mijn lijstje met dingen die ik mis.
Zo
zag het er 2 weken geleden uit:
-
boterhammen
-
rauwkost)
-
fiets
-
viool
-
leesboeken
-
mooie/leuke kleren
en
dit komt er bij:
-
slaap!!!
-
Stilte en rust
-
Efficiëntie
-
Voorspelbaarheid
En
hiermee zit ook week vier er bijna op.
En zo vliegt de tijd voorbij. Nieuwe indrukken en ervaringen blijven op je af komen. Leuk om te lezen hoe je er naar kijkt en op regageert.
BeantwoordenVerwijderenRauwkost is echt wel te vinde, maar je moet goed zoeken ... :-)Effici¨ntie is alleen valied voor zij die met "tijd" in hoofd leven hé. Wanneer je terugbent zul je de "voorspelbaarheid" nog gaan "haten", dus vollen bak genieten nu van de "on-".
Tip: voor stilte en rust: ga eens naar Kasanka Park. Ideaal plekje om nog eens de betekenis van rust te ontdekken. Daar krijgt rust zelfs een nieuwe invulling. Op een vrijdag eens wat eerder richting noord en aan het park varegn om je langs de weg op te pikken. Ook laten weten dat je student bent (cfr budget). En dan op zondag wat later terug of maandag heel vroeg.
Chilaxing op en top!
Groetjes