Week 3 - I

maandag 11 februari 2013: het moment dat Nederlands spreken een probleem werd

Misschien is hebben jullie het ook opgevangen, maar gisterenavond was het dus de finale van de Africa Cup. En ook al ligt Zambia er al een tijdje uit, toch wordt er hier thuis nog goed gesupporterd, nl. voor Nigeria. Ook al lag ik op tijd in mijn bed, van slapen kwam er niet veel in huis met  al dat gejuich in de woonkamer. En dus viel het deze ochtend dubbel zo hard tegen dat om 5u de wekker ging. Auw!

Snel een douche nemen, een kommetje cornflakes naar binnenspelen en dan begon de lange dag. Maar ik was al lang blij dat het niet meer regende, want gisteren… amai.

Aangekomen aan het “busstation” was het eventjes spannend, normaal vertrekken er verschillende busjes richting Bwacha, maar vandaag kwam er precies maar geen opdagen. Uiteindelijk geraak ik toch op een busje en geraak ik tijdig in Bwacha. Klaar om les te geven, waren het niet dat tien minuten voor mijn les de directrice kwam binnengewandeld in de leraarskamer en ze enkele minuten nodig had om enkele belangrijke zaken te bespreken. Nu die enkele minuten werden een uur en enkele minuten en die belangrijke zaken, juist ja, die waren nu ook weer niet zo belangrijk. Gevolg les was gedaan, nog voor ik mijn les had kunnen beginnen. Omdat ik vrijdag mijn leerlingen de opdracht had gegeven al hun oefeningen af te werken en hun theorie bij te schrijven als ze afwezig waren geweest, ging ik toch eventjes naar de klas om die schriften op te halen. En ik moet zeggen, die leerlingen zijn super braaf! In België zou de klas al lang op stelten hebben gestaan als er meer dan een uur geen leerkracht was, maar hier waren de leerlingen dus braaf oefeningen etc. aan het maken.

En daarna terug richting Kabwe.  Wat papieren in orde gemaakt en dan naar de gevangenis om een afspraak te regelen. Ondertussen waren de twee studenten van Artevelde ook gearriveerd, dus die gingen we eventjes oppikken om dan samen de grond van Unisport te inspecteren (i.v.m. wateroverlast na de regen). We waren nog niet goed en wel vertrokken of het hoofd van de Zambiaanse gevangenis belde mij op (ja, een van die mannen die ik op dag één was tegengekomen) met de vraag of we niet onmiddellijk naar zijn bureau konden komen. Dus werd het een blits bezoekje aan Unisport en dan vliegensvlug terug naar de gevangenis. Dat gesprek verliep heel positief. Dus dat ziet er goed uit. Ondertussen was het al een uur of 15 en ik had nog altijd niets gegeten  en ook nog niet zo veel gedronken (niet verwonderlijk dat al mijn broeken ondertussen te groot zijn geworden). De twee dames die net gearriveerd waren stelde voor om nog iets te gaan drinken om wat kennis te maken en van die dingen. Ja watte, na 2 weken alleen nog maar Engels te hebben gesproken, was mijn Nederlands toch maar een zootje geworden (toch als ik moet spreken, oordeel zelf maar over het geschreven woord). Alé, tegen 17u begon ik eindelijk terug aan mijn wandeling richting huis en gelukkig kon ik daar dan eten. Buiten eten en wat mailtjes schrijven heb ik deze avond niets meer gedaan. Dus vroeg het bedje in en dan kunnen we er morgen weer tegen aan vliegen.

Dinsdag 12 februari 2013: een geit op een fiets en een gat in mijn broek

Deze nacht 10 à 11 uur aan een stuk geslapen en nog was ik deze ochtend moe!

In ieder geval, ’s morgens richting Bwacha voor twee uurtjes stage. Mijn lessen waren netjes voorbereid zoals het hoort en ik had toch een stuk of 20 leerlingen. Tot zover verliep alles nog goed. En dan gebeurde het, ik had de leerlingen een soort van groepswerkje gegeven (voor de verdere details verwijs ik naar mijn stageverslag van vandaag) dus de stoelen en de banken werden een beetje verschoven. Om te zien of alles wel naar wens verliep, wandelde ik tussen de groepjes door. Maar ja, de stoelen zijn hier niet zoals in België, en hier en daar steken er dus venijnige vijzen uit. Met als resultaat een mooie scheur in mijn broek. Daar stond ik dan met een serieuze winkelhaak (van toch een paar centimeters groot) vooraan in de klas. Het voordeel hier is dat je je klas gemakkelijk een minuutje alleen kunt laten, dus ik snel snel richting leraarskamer. Daar zaten gelukkig nog enkele vrouwelijke collega’s die mij een traditionele wikkeldoek gaven, dus kon ik er weer tegen. Na de les hebben we mijn broek maar toch hersteld voor ik terug naar ’t stad ging.

Ja, ik snap eindelijk waarom alle vrouwen met zo’n doek rondlopen. Tijd om er ook eentje aan te schaffen.

Na de middag was het weer typisch op z’n Afrikaans. We hadden afgesproken met Mr Kacha (van Sable Zinc) om onze bouwplannen te bespreken en ook aan hem ondersteuning te vragen. Dus wanneer ik deze middag terug in Kabwe aankwam, belde ik onmiddellijk Geoffrey op om naar Mr. Kacha te gaan. Maar zoals ik al zij, het was typisch op z’n Afrikaans, wat dus wilt zeggen dat Geoffrey op zich liet wachten. Met als gevolg dat Sable Zinc al gesloten was en we vrijdagochtend terug mogen komen. Frustrerend dus…

Gelukkig was ik vandaag als ik aankwam in Kabwe, nog eventjes langs de winkel gepasseerd om wat koeken te kopen. Want ook vandaag heb ik toch een paar uurtjes gestapt en was ik pas terug thuis om 17u.

Op de terugweg van Sable Zinc naar Kabwe, verschoot ik mij een ongeluk. We, de twee meisjes van Artevelde en ik, waren rustig aan het wandelen tot we plots een soort gekres hoorden. Mee keek ik op om te zien van waar dat geluid kwam. Bleek dat een geitje te zijn dat achter op een fiets lag. Ze hadden dat vastgebonden op een ijzeren plaat op de bagagedrager, en z’n kopje hing naast het wiel te bengelen…. Dierenwelzijn, daar hebben ze hier toch ook nog niet veel soep van gegeten.