Week 2

maandag 4 februari 2013: Yes, I’m sure, I’m a Belgian and no, I’m not engaged/married.

Vandaag weer vroeg uit de veren, want om 8u10 zou ik mijn eerste lessen moeten geven in Bwacha. Inderdaad “zou”. Want blijkbaar was het vandaag de officiële start van het nieuwe schooljaar. Dus werd er in de ochtend een of andere ceremonie gehouden waarbij de leerkrachten aan de leerlingen werden voorgesteld (ik moet eerlijk zeggen dat ik het concept nog niet helemaal snap, maar het was wel een fantastisch gevoel om die zaal vol met leerlingen binnen te wandelen terwijl die applaudisseren voor de leerkrachten).

Maar dat eventjes terzijde, heb ik al verteld hoe vriendelijk de mensen hier zijn? Moest dat nog niet het geval zijn, dan geef ik nu graag een voorbeeldje.

Om naar Bwacha te gaan, moet ik eerst een half uur wandelen, dan een half uur op de bus en dan nog 10 minuutjes wandelen. Deze ochtend stapte ik van de bus en begon aan tocht tot in Bwacha, maar ik was nog geen 2 meter verder of er stopte een auto. Blijkbaar waren het leerkrachten van Bwacha en zij boden mij een lift aan tot aan de school.

Aangekomen in de leraarskamer, werd ik door iedereen vriendelijk begroet en iedereen maakte tijd voor een babbeltje. Tijdens één van die gesprekken kwam voor de eerste keer sinds mijn verblijf in Zambia, mijn ring ter spraken (voor diegene die het niet weten, ik draag altijd een ring met een blauw steentje en 2 heel kleine witte steentjes, ja, als ik terug ben mag je er eens goed naar kijken). In Zambia is het namelijk zo dat je pas een ring draagt op het moment dat je verloofd bent (en dat worden 2 ringen als je trouwt). Later op de dag zou dat heel nuttige informatie blijken, maar dat is voor verder in mijn verhaal.

Nu, als westerling val je hier natuurlijk ook heel hard op, dus de mensen zijn altijd heel nieuwsgierig van waar je juist komt. Zo ook de leerkrachten in Bwacha, al hadden sommigen onder hen toch moeite om aan te nemen dat ik op en top Belgisch ben (tenzij mijn ouders mij nog iets moeten uitleggen). Volgens hen zag ik er meer uit als een Filipijnse… Tja, ondertussen heb ik inderdaad al een mooi kleurtje gekregen van de zon, maar Filipijns ben ik nog altijd niet.

Na de introductie en de hele ceremoniële poespas, ging ik terug naar UNISPORT. Vandaag was het de eerste keer dat ik helemaal alleen door Kabwe wandelde. Dit had als gevolg dat elke jonge (soms niet zo jong of soms super jong) man mijn aandacht probeerde te trekken. Ik denk dat ik vandaag zo’n 10 huwelijksaanzoeken heb gekregen. Na de middag, wanneer ik van UNISPORT terug naar de stad wandelde waren Faithes en Mesi (twee vrijwilligsters) bij mij, nadat ook nu weer een aantal mannen bij achterna riepen, besloten we dat vanaf nu mijn ring toch maar als trouwring moest fungeren. Kwestie om toch op een aangename manier door de stad te kunnen wandelen. Al zorgde al dat gedoe wel voor heel wat hilariteit bij Faithes.

Rond 14 uur kwam ik dan thuis aan en mijn eten was nog niet goed op of ik kreeg van Geoffrey telefoon of ik niet voor 5 minuutjes naar de stad kon komen voor een babbeltje, want hij moest iets bespreken. Buiten het feit dat het een eindje stappen is, was dat voor mij geen probleem. Echter… 5 minuutjes werden 3,5 uur, en tot mijn grote ergernis, is er niets nuttigs gezegd geweest. Dit was de eerste keer dat ik mij “stoorde” aan de Afrikaanse mentaliteit. Maar ja, het zij zo.

Waar we het dan zoal over gehad hebben? Over onweer, cholera, voetbal en rugby, heimwee (en oh ja… ik zag er niet uit als iemand die last ging hebben van heimwee, dat had hij bij mijn aankomst al door…), … over alledaagse dingen dus. Op zich wel een gezellige namiddag (de zon scheen ook niet meer te hard), maar ik was doodop en ik moest nog papieren invullen voor morgen. Want ook in Bwacha hebben ze soms last van een soepele manier van afspreken. Tegen het einde van mijn stageperiode zal ik waarschijnlijk wel alle informatie gekregen hebben en alle papieren wel gehad hebben, maar op dit moment is het soms nogal wazig.

Ach ja, ik moet ook maar niet altijd met een horloge rondlopen. Waarschijnlijk ben ik de enigste in Kabwe die dat doet. Op en top Belgisch dus, altijd de tijd in ’t oog proberen te houden. Al heeft dat hier niet zo heel veel zin…

dinsdag 5 februari 2013: I like the way you teach

Deze nacht had het goed hard geregend (zo hard dat ik er zelfs van wakker werd en dat gebeurd niet gauw), dus het was vandaag qua temperatuur zeer aangenaam. Ook was er nu veel minder stof dan anders.  Dus de dag had alles om perfect te zijn. En dat was het ook….in de voormiddag.

Maar laten we de dag chronologisch bespreken.

Diegenen die goed hebben gevolgd wisten het al: vandaag was de eerste echte stagedag. Mijn vuurdoop! En al een geluk, de zenuwen vielen heel goed mee. Ik had echt gevreesd dat ik deze nacht geen oog dicht zou doen en dat ik voor de klas zou dichtklappen. Maar dat is dus niet gebeurd! (applausje voor mijzelf)

Aangekomen in Bwacha werd ik wederom warm onthaald door mijn super gezellige collega’s. Vermits ik veel te vroeg daar was (ik vertrouw het openbaar vervoer nog niet zo goed), was er ruim de tijd om te babbelen. En om onnozel te doen, zoals “wat zou je doen als we u zouden kidnappen?”, “als we jou een groot stuk land geven en wat dieren, een paar olifanten/giraffen/zebra’s/leeuwen, zou je dan hier blijven wonen?”,…. Tja, wat antwoord je daar op. (Voor alle duidelijkheid: ik kom nog terug naar België en ik ben nog altijd niet gekidnapt of getrouwd)

En dan was het tijd voor actie! Spannend!

Maar alles verliep van een leien dakje. De studenten luisteren braaf, maken geen kabaal, noteren alles netjes (!) in hun schriften, je moet alles maar één keer vragen,…. Een hemel op aarde voor leerkrachten! En toen de les gedaan was, kwamen de leerlingen naar mij om te zeggen “we like the way you teach”! (eventjes stoefen moet kunnen)

Wat ik dan zo speciaal had gedaan? Voor in Vlaamse scholen eigenlijk niets, maar voor Afrikaanse kinderen blijkbaar wel.

Het was vandaag een inleidende les over driehoeken en de leerlingen kregen per 5 een stapeltje met driehoeken die ze moesten verdelen in groepjes. En zo waren er dan groepjes die een onderverdeling maakten op basis van de hoeken en andere op basis van de zijden (scherphoekig vs. gelijkbenig etc.) Voor de rest bleef het op zijn Afrikaans de leerstof op het bord schrijven zodanig dat de leerlingen deze kunnen overnemen in hun schrift, want de leerlingen krijgen geen handboeken of iets dergelijks.

Tot zo ver verliep alles dus perfect. Maar je hoort me al aankomen, er was ook minder leuk nieuws vandaag.

Sinds begin dit jaar gebruikt UNISPORT leegstaande mijngebouwen. Deze gebouwen zijn eigenlijk ideaal voor een schooltje (ik zag het al helemaal voor mij). Nu, deze gebouwen staan al geruime tijd te koop. Dus Geoffrey had in de namiddag met de eigenaars een afspraak gemaakt. Wij met twee daar naar toe. Wat bleek nu:

-       de eigenaars wisten niet dat UNISPORT in die gebouwen verbleef. Dat was blijkbaar via via geregeld geweest

-       de vraagprijs was schandalig hoog (zelfs in België kan je voor die prijs beter vinden)

-       als we het wouden huren, moesten we eerst zelf voor een aansluiting op het waternet zorgen (wat gaan ze daarna eisen???)

-       en: we moesten onmiddellijk de gebouwen verlaten

Vooral dat laatste was het ergste. Dus we zijn terug bij af.  Gelukkig heeft UNISPORT wel al een stuk land, maar daar staan geen gebouwen op. Vermits we in het regenseizoen zitten, is dat niet zo handig om les te geven. Via Mr. Kacha (van Sable Zink) gaat Geoffrey proberen om wat subsidies te krijgen om zo te starten met de bouw van ten minste één klasje. Want zoals de situatie nu is, werkt het niet.