Week 2 part II

woensdag 6 februari 2013: Niets nieuws onder de zon (want die zit verscholen achter de wolken)

Voor de eerste keer heb ik een nacht kunnen doorslapen (nu klink ik net als iemand met een baby). Sinds gisteren is de temperatuur wat gedaald, dus is het veel aangenamer en ik geraak stilaan ook gewend aan het licht en lawaai. Voor de eerste keer dus een uitgeslapen gevoel. Toch lag ik ook nu weer rond 16u strijk in mijn bed. Maar dat is hier allemaal niet zo erg.

Buiten les geven heb ik vandaag niet veel noemenswaardig gedaan. Dus daarom wil ik graag nog eventjes terugkomen op gisteren avond.

Blijkbaar hebben ze hier de gewoonte op één keer per week (dat vermoed ik toch) met heel het gezin samen te komen om te bidden. Dit gaat als volgt te werk:

Iedereen neemt plaats in het salon, de moeder zet een lied in (over Jezus en onze lieve Heer) en de rest zingt mee. Na een paar liederen, vraagt de moeder aan een gezinslid om een bepaalde vers uit de Bijbel voor te lezen (elk gezinslid heeft een eigen Bijbel) waarna zij dat nabespreekt. Dit wordt voor een 3-tal verzen gedaan. Daarna moet iedereen recht gaan staan, wordt er weer een lied gezongen en dan is het tijd om echt te bidden. Iedereen buigt zich voorover, eerst zegt de moeder een gebed op en dan een voor een de andere gezinsleden. En dan moet iedereen voor zichzelf bidden. De moeder begon rond te lopen in het huis terwijl ze een of ander gebed aan het opzeggen was, Miriam ging ergens rustig geknield zitten, de vader bleef staan, Joanna begon rond te lopen maar ging dan toch ook geknield zitten en ik… ik bleef een beetje helemaal verbaasd staan!

Ik kan dit ritueel moeilijk vatten, maar voor hen is het ook moeilijk om te begrijpen dat ik niet naar de Kerk ga, dat ik geen Bijbel bij heb, etc. Dit moet op het moment zowat het grootste cultuurverschil zijn.

Maar ook een beetje nieuws over vandaag: het is namelijk Joanna’s verjaardag! Dus ben ik vandaag een taart gaan halen. Gelukkig was ze zelf heel de dag op stap, dus heeft ze de taart nog niet zien staan. Miriam is op dit ogenblik bij de rest van de gezinsleden aan het rondgaan om hun naam op de verjaardagskaarten te zetten (Miriam had er eentje gehaald en ik ook) en dan gaan we straks na het eten nog een feestje vieren.

Maar wees gerust, laat zal het nooit worden (toch niet als het van mij afhangt) want morgen starten mijn lessen om 7u30. Met andere woorden, de wekker gaat morgen om 5u. Alsjeblieft.

P.S. Zoals je merkt, er komt meer routine dus de verhaaltjes worden ook wat korter

donderdag 7 februari 2013: And when the rain begins to fall…

….Dan komen we toch lekker veel te laat in de lessen?

Om 4uur word ik gewekt door de regen. Om 5u, wanneer mijn wekker gaat, regent het nog steeds. Om 6u, wanneer ik vertrek, is er nog geen verandering te bespeuren,…. Vermomt als een spook trek ik dapper door de regen richting Bwacha. Rond kwart na 7 kom ik de leraarskamer binnen, waar nog niemand is te bespeuren. Rond 20 na komt er nog een leerkracht binnen, en een beetje later nog eentje. Ik begin tegen dan toch al wel een beetje te twijfelen of de lessen wel effectief starten om 7u30, maar dan komt de directrice binnen om alles even te checken en met een lach wordt er bevestigt dat dit normaal is als het regent. Om 7u30 starten de lessen en dan zijn er welgeteld 5 leerkrachten (met mij erbij). Hopelijk zijn de leerlingen talrijker aanwezig. Niet dus!

Ik besluit om toch maar eventjes te wachten op meer leerlingen, want 8 is toch wel echt iets te weinig. Iets voor achten probeer ik om met mijn les te starten. Maar dat is geen sinecure, want mondjesmaat blijven er leerlingen binnenstromen. Tegen dat mijn les gedaan was (om 8u50) waren er 18 leerlingen. En als je vraagt waarom ze te laat zijn, krijg je als antwoord “sorry mevrouw, maar het regent”. Als we deze logica in België zouden invoeren, moesten we nergens nog op tijd komen.

Maar goed….

Eens benieuwd wat dat de komende dagen gaat geven, want blijkbaar voorspellen ze 10 dagen hevige regen (en in Lusaka zou er al wateroverlast zijn).

Nadien zou ik normaal gezien naar UNISPORT zijn gegaan. Maar vermits de problemen met de gebouwen, probeerde ik eerst toch maar Geoffrey te contacteren. Een uur lang tracht ik hem op zijn beide gsm’s te bellen (de meeste Zambianen hebben 2 gsm’s), maar ik krijg geen gehoor. Ik besluit dan maar om huiswaarts te wandelen.

Mijn schoenen en kousen zijn tegen dan al helemaal doorweekt en rood/oranje van ’t stof (dat nu modder is geworden). Gelukkig is het rond 11u (voorlopig) gestopt met regenen en ik heb Geoffrey kunnen bereiken.

Hij had een of andere bizarre uitleg waar ik niet veel van snapte. Maar in ieder geval, hij gaat mij na lunchtijd terugbellen en dan kunnen we bekijken hoe volgende dagen/we