week 9 - I

maandag 25 maart 2013: kloklezen poging 3

Op Bwacha werd vandaag de laatste lesweek ingezet met weer eens een vergadering die zodanig uitliep dat er van mijn les weer maar eens 10 minuten overbleef. Frustrerend, vooral omdat ik nog een aantal zaken deftig gezien wel krijgen deze week. Ach ja, de mensen hier liggen er zelf niet wakker van, waarom zou ik er dan wakker van moeten liggen.

Dan maar richting Unisport voor poging 3 om de kindjes te leren kloklezen. En het is zoals ze zeggen; 3^e keer goede keer. Nadat ik vorige week 2 keer lege gebouwen had aangetroffen, had ik vandaag wel leerlinkjes. Het spel verliep iets moeizamer dan verwacht, wat wil je ook als geen kat Engels verstaat. Ach ja, donderdag doen we dat nog een keertje over en dan hopen dat ook hier 3^e keer, goede keer telt en dat dan de leerlingen eindelijk snappen hoe je de klok moet lezen.

Van de namiddag heb ik gebruik gemaakt om mijn achterstallige slaap in te halen en mijn lessen van deze week voor te bereiden. Want aangezien ik het hele weekend bezig ben geweest aan die stomme examens waren beide er een beetje bij in geschoten.

dinsdag 26 maart 2013: aftersun is niet gemaakt om in uw haar te smeren, Rozemarijn

Deze ochtend toen ik  op weg was naar Bwacha, kwam ik Betherine tegen. Zij was diegene die mij op District Health  Centre kon helpen. Maar ze was er de laatste keer niet. Gelukkig herkende ze mij en vroeg wanneer ik terug kwam. Ik legde haar uit dat ik terug was geweest maar dat ze me niet konden helpen, waarop ze zei dat ik morgen maar eens terug moest komen, dan was zij er ook.

Daarna zette ik mijn weg verder richting school, maar wie kwam ik daar tegen? Enkele leerlingen van mijn. En dat terwijl de lessen al een tijdje bezig waren. Allemaal kregen ze het schaamrood op de wangen. Want wat bleek, ze waren gestraft, ze hadden niet betaald voor het een of ander dus ze waren terug naar huis gestuurd om het geld op te halen.

En da was het tijd voor een van de laatste lessen, er stond nog een moeilijk stukje op het programma. Gelukkig had ik twee lesuren vandaag, anders was het niet goed gekomen. Want mijn les werd ook nog eens verstoord, een dame kwam langs om alle wezen te registreren, en dat bleken er in mijn klas nog al veel te zijn (een stuk of 10 van de 25).

Ook de leerlingen beseffen dat mijn stage ten einde loopt en dat ik terug naar België moet, dus hadden ze vandaag al hun moed bijeen gesprokkeld om te vragen of we geen klasfoto konden maken als een aandenken. Ja mijn klas, ik ga ze missen.

Het weer hier in Zambia is niet altijd even vriendelijk voor uw huid en uw haar. De zon, de wind en het stof zorgt er voor dat het serieus uitdroogt. Mijn huid is niet zo het probleem, dat krijg ik wel opgelost met liters aftersun en bodylotion. Maar mijn haar, dat is iets anders. Dat voelt na twee maanden aan als droog stro. Dus had ik er gisterenavond maar niets beter op gevonden om dat ook maar in te smeren met aftersun. Deze morgen dan maar mijn haar goed gewassen, maar de vettigheid is er niet uit. Oeps…. Gelukkig was ik zo slim geweest om enkel de onderste helft in te smeren, dus haar in een knot en je ziet er niets van!

woensdag 27 maart 2013: fotoshoot @ Bwacha Secondary School

Deze ochtend dan maar terug naar District Health Centre. En soms staat het geluk echt wel aan mijn kant. Zoals vandaag, Betherine was aanwezig en alle andere bevoegde personen ook. Maar het was toch spannend, ook al  had ik nu wel een brief van Bwacha en van Xios. Ook al is het hier Afrika, soms lopen zaken toch heel formeel. Zo zou ik eigenlijk in Lusaka bij het Ethisch Comité moeten langsgaan voor toestemming, moest ik vanuit België een proposal hebben meegebracht enzovoort enzoverder.

Maar om één of andere reden bezit ik blijkbaar genoeg overtuigingskracht (zelfs in het Engels) en besloten ze om mij toch te helpen!

Daarna haast-je-rep naar Bwacha om de op één na laatste les te geven. En zoals beloofd had ik mijn fototoestel meegenomen (en aan Karen gevraagd dat zij foto’s wou nemen, want Afrikanen kunnen niet kadreren en scherpstellen). Eerst nog een uurtje gewoon oefeningen gemaakt en daarna een korte fotoshoot en dan was het tijd voor nog een kofiekletsje. De leerkracht Engels kwam weer niet opdagen en mijn leerlingen hadden nog zoveel vragen (niet over wiskunde deze keer) die ze wilden stelle dat ze vroegen of ik niet eventjes kon blijven babbelen, want ze wisten ook dat ik morgen terug serieus ging zijn omdat het dan herhalingsles is… dus ja, dan blijf je maar eventjes hé. Zo kwam ik te weten dat de meeste leerlingen in mijn klas eigenlijk mijn leeftijd hebben (of zelfs ouder zijn), ook al is het het 5^e middelbaar; de meeste op hun identiteitskaart een foutieve geboortedatum hebben, ze geven meestal een jongere leeftijd op o.a. om gemakkelijker ingeschreven te geraken op scholen; je om in de regering te geraken slechts een certificaat van graad 9 moet hebben (niet moeilijk dat er van tijd dan spraken is van wanbestuur);….

Na de middag nog maar eens een bezoekje aan het District Health Centre, want ze zouden tegen dan mijn brief klaar hebben. Dat was ook zo, alleen een klein probleempje: de printer deed het niet. Maar gelukkig woont Betherine bij mij in de buurt, dus brengt ze de papieren deze avond na haar werk. En daarna nog eens langs bij de migratiedienst voor een nieuwe stempel, en we kunnen er weer een maand tegen.

Week 8

maandag 18 maart 2013: de goednieuwsshow

Haha, het was weer eens zo’n typische maandag, inclusief assembly waardoor ik weer eens geen les kon geven. Dan maar hopen dat de geplande vergadering op Unisport wel doorgaat. Daar kreeg ik gelukkig wel goed nieuws: de ouders willen nog steeds helpen en de vrijwilligers willen nog steeds lesgeven! Oef, dat is toch al iets.

Geoffrey zelf leek er niet echt bij te zijn met zijn gedachten. En de vergadering liep dan ook niet zo efficiënt én grotendeels in het Bemba, waardoor Karen en ik totaal niet konden volgen. Maar het belangrijkste is: we kunnen gewoon verder.

En ondertussen heeft het typische Belgische weer plaats moeten ruimen voor zeven zonnen. Het is hier dus weer lekker puffen en zweten.

P.S. Gelukkige verjaardag vake!

Dinsdag 19 maart 2013: lachen…u wordt gefilmd

Ah… vandaag was het echt veel te warm. Niet te doen!

Toen ik deze ochtend om 7uur vertrok om op Lukanga Primary School te gaan filmen voor mijn eindwerk, was het al puffen.

Op Lukanga aangekomen, bleek de persoon waarmee ik vorige week had gesproken, niet aanwezig te zijn. Gelukkig kwam ik een hulpvaardige leerkracht tegen en die heeft mijn dan naar een klas gebracht waar ik mocht filmen. Dus alles is toch in orde gekomen.

Wat mij daar opviel waren de invloeden van Belgische stagiairs. Ook op Lukanga komen regelmatig Belgische toekomstige leerkrachten stage doen, en je merkte dat de leerkracht daar toch dingen van probeerde over te nemen, zoals een poging tot groepswerk in een lesje wiskunde.

woensdag 20 maart 2013: cooking queen

Hoeveel weken geef ik nu al les op Bwacha? Een stuk of zeven? Ja, zoiets zal het zijn. En vandaag kwam mijn “mentor” voor de eerste (en enigste?) keer observeren.

Maar observeren moet je toch met een korreltje zout nemen, meneer zat namelijk heel de tijd te sms’en, dus of hij wel degelijk iets van mijn les heeft gevolgd is mij de vraag.

Ook stond er vandaag plots op het notitiebord in de leraarskamer dat vandaag de uurrooster veranderde. Na een heel gedoe, ik kon nergens mijn klas terugvinden op de uurroosters, bleek er niets te zijn voor mijn klas. Oef….

Na de middag ging ik mij eens aan het examen zetten. Dat blijkt hier zowat het enigste in het Zambiaanse schoolsysteem te zijn dat echt georganiseerd is. Alé, georganiseerd, geen kat die weet wanneer de examenperiode valt. Maar ja, ik ben blij dat ik het examen mag opstellen en afnemen en niet moet afleggen. Een examen wiskunde bestaat uit 2 papers. Voor paper 1 krijgen ze 2u30 om meer dan 23 vragen op te lossen (met een hele hoop bijvragen) en voor paper 2 krijgen ze nog eens 2 uur om 4 verplichte vragen op te lossen (ook met een hoop bijvragen) en nog eens 4 vrij te kiezen vragen (ook hier inclusief bijvragen) op te lossen. En dan te bedenken dat de leerlingen hier echt geen snelle werkers zijn… ik snap meer en meer waarom er maar zo weinig leerlingen slagen op hun examens. Na de leerkrachten die weigeren les te geven, de examens die buiten proporties zijn. Oh ja, normaal zijn de examens ook hetzelfde voor de hele graad. Maar ik heb wel gedaan gekregen dat mijn klas zijn eigen examen (door mij opgesteld) krijgt. Wat ik niet meer dan normaal vind, aangezien ze niet dezelfde leerstof hebben gezien dan de andere klassen omdat ze serieus achterstonden.

’s Avonds werd ik nog eens op de proef gesteld. Ik moest een Belgische maaltijd klaarmaken…. Begin maar in een land waar enkel maïs(meel), casavebladeren, pompoen(bladeren), rode & witte bonen,… te vinden is. Uiteindelijk wist ik toch wortelen te bemachtigen en werd het dus een hutsepot van wortelen, aardappelen en kaas. En iedereen heeft er met smaak van gegeten!

donderdag 21 maart 2013: waarom Afrikanen nooit op tijd zijn

Vandaag was ik weer vroeg uit de veren om les te gaan geven op Bwacha om daarna vol nieuwe moed na de bijeenkomst van maandag en met het memorie-achtig spel om tijd te leren lezen, naar Unisport te gaan. Maar het was ijdele hoop. Toen ik daar aankwam, bleek er maar één vrijwilligster te zijn en ze was alle kinderen al naar huis aan het sturen. Enkel diegene die hun oefeningen nog niet afhadden, waren er nog. Dus heb ik nog wat oefeningen verbeterd en sommige vroegen nog voor huiswerk, dat heb ik dan ook gegeven.

Nadien trok ik naar de clinic. Via Karen hadden we begin deze week vernomen dat Geoffrey ziek was. En na vele pogingen kregen we hem gisteren toch aan de telefoon (ja, hij neemt al een week of 2 geen telefoons meer op… via een heel familienetwerk zijn we dan toch in contact kunnen komen) en kon hij worden overtuigd om naar de clinic te komen. Ook de schoonbroer (??? Ik snap hier niets van die familiebanden) van mijn moeder zou komen, want hij neemt nu voorlopige alle bevoegdheden van Geoffrey m.b.t. Unisport over. Tegen een uur of 11, kwam ik daar dan aan, maar Geoffrey had zich nog niet laten zien. Dus ik dan maar naar huis, om iets te eten en wat voor school te werken. Tegen 15u kreeg ik dan telefoon dat Geoffrey er nog altijd niet was langs geweest, maar de schoonbroer zou er tegen 16u zijn. Dat gesprek was kort, maar er klonk meer daadkracht in dan in alle gesprekken die ik al met Geoffrey heb gehad. Ik denk dat het nu wel gaat lukken om eindelijk concreet in actie te schieten.

Ondertussen ben ik er ook achter gekomen waarom Afrikanen nooit op tijd komen. Simpel, omdat er in hun lokale taal gewoon geen woorden bestaan om tijd uit te drukken. Toen ik bezig was om mijn spel te maken, probeerde ik uitdrukkingen als “half vijf” en “kwart na drie” te vertalen naar het Bemba, maar niemand die mij de vertaling kon geven. Ook in het woordenboekje Engels-Bemba dat ik van Miriam mocht lenen, kon ik geen vertaling vinden.

vrijdag 22 maart 2013: Bond Zonder Naam

Eén van de leerkrachten op Bwacha heeft de rol op zich genomen van lokale “Bond Zonder Naam”. Want tegenwoordig verschijnen er op het prikbord regelmatig spreuken als “Let your smile change the world, not the world change your smile” en “the force of gravity should not be held responsible for people falling in love” en ook nog deze “Most of the problems in life are because of two reasons, we act without thinking or we keep thinking without acting”.

Vrijdag vind ik altijd de leukste dag om les te geven. Neen, niet omdat het de dag erna weekend is, maar omdat mijn leerlingen dan altijd veel losser zijn en er dan tijdens de les veel gelachen wordt.

Hoewel ze me verzekerd hadden dat mijn uurrooster niet verandert was, bleek dat vandaag toch het geval te zijn. Dus ik stond ik vandaag een uurtje te vroeg in mijn klas, maar vermits die andere leerkracht niet kwam opdagen, heb ik gewoon les gegeven. Normaal hadden de leerlingen Engels, en ze wilden dus dat ik hen Engels gaf. Maar dat zag ik niet echt zitten, uiteindelijk heb ik ze dan maar wat Nederlands geleerd (gewoonweg hilarisch) om dan toch verder te gaan met wiskunde. Man man, hoe ijverig waren die kinderen niet aan het noteren om die paar Nederlandse woorden te kunnen onthouden. Geweldig gewoon!

Ook de rest van de wiskundeles volgde de leerlingen op een enthousiaste manier, nog al wat anders als die muurplantjes van door de week.

Vrijdag is ook de dag dat ik nogal gemakkelijk overuren klop, ook zo vandaag. Een van mijn leerlingen die mijn klas heeft moeten verlaten, stond mij aan de deur op te wachten. Ze kon niet zo goed volgen met wiskunde in haar nieuwe klas… dus hopla, dan geven we maar eventjes bijles hé.

’s Avonds stond er nog een bbq bij de missionarissen op het programma. Wat voor een hilarische afsluiter van een gewoonweg fantastische dag zorgde. Een groepje missionarissen van mijn leeftijd was onlangs naar de Victoriawatervallen geweest en was honderduit aan het vertellen over de wildwater rafting (een van ’s werelds meest spectaculaire blijkbaar) die je daar kunt doen… en Miriam en ik moesten echt ons best doen om niet in een schaterlach uit te barsten. Want volgend weekend gaan Joanna, Miriam en ik een weekendje naar Livingstone, maar we blijven toch maar met beide voetjes op de grond, zeker na de verhalen van deze avond!

Weekend 23 & 24 maart 2013: I feel sorry for my students

Dit weekend heb ik mij van ’s morgens tot ’s avonds bezig gehouden met het opstellen van de end of term tests. En zoals ik eerder deze week al vermeld heb, is dat examen hier niet om te lachen. (het opstellen ervan trouwens ook niet) Dus twee dagen lang ben ik  van ’s morgensvroeg tot ’s avonds laat bezig geweest. Om den duur kwam de wiskunde er langs mijn oren uit. En ik kon alleen nog maar denken “ocharmen mijn leerlingen”. Het nut van een dergelijk examensysteem snap ik toch ook niet. En als je vraagt aan de mensen hier waarom dat zo is, dan krijg je als antwoord dat de Engelsen dat hier hebben ingevoerd. Dat wilt dus zeggen dat het examensysteem de afgelopen 50 jaar niet gewijzigd is geweest. Idem dito voor de inhoud van de bibliotheek. Vorige week ben ik daar eens langs geweest om eens te kijken of ik er informatie kon vinden voor mijn eindwerk. Maar buiten encyclopedieën en romans die dateren uit het koloniale tijdperk, valt er niet veel te vinden. De bibliotheek is dan ook meer een veredelde boekenkast. 

maandag 18 maart 2013: de goednieuwsshow

Haha, het was weer eens zo’n typische maandag, inclusief assembly waardoor ik weer eens geen les kon geven. Dan maar hopen dat de geplande vergadering op Unisport wel doorgaat. Daar kreeg ik gelukkig wel goed nieuws: de ouders willen nog steeds helpen en de vrijwilligers willen nog steeds lesgeven! Oef, dat is toch al iets.

Geoffrey zelf leek er niet echt bij te zijn met zijn gedachten. En de vergadering liep dan ook niet zo efficiënt én grotendeels in het Bemba, waardoor Karen en ik totaal niet konden volgen. Maar het belangrijkste is: we kunnen gewoon verder.

En ondertussen heeft het typische Belgische weer plaats moeten ruimen voor zeven zonnen. Het is hier dus weer lekker puffen en zweten.

P.S. Gelukkige verjaardag vake!

Dinsdag 19 maart 2013: lachen…u wordt gefilmd

Ah… vandaag was het echt veel te warm. Niet te doen!

Toen ik deze ochtend om 7uur vertrok om op Lukanga Primary School te gaan filmen voor mijn eindwerk, was het al puffen.

Op Lukanga aangekomen, bleek de persoon waarmee ik vorige week had gesproken, niet aanwezig te zijn. Gelukkig kwam ik een hulpvaardige leerkracht tegen en die heeft mijn dan naar een klas gebracht waar ik mocht filmen. Dus alles is toch in orde gekomen.

Wat mij daar opviel waren de invloeden van Belgische stagiairs. Ook op Lukanga komen regelmatig Belgische toekomstige leerkrachten stage doen, en je merkte dat de leerkracht daar toch dingen van probeerde over te nemen, zoals een poging tot groepswerk in een lesje wiskunde.

woensdag 20 maart 2013: cooking queen

Hoeveel weken geef ik nu al les op Bwacha? Een stuk of zeven? Ja, zoiets zal het zijn. En vandaag kwam mijn “mentor” voor de eerste (en enigste?) keer observeren.

Maar observeren moet je toch met een korreltje zout nemen, meneer zat namelijk heel de tijd te sms’en, dus of hij wel degelijk iets van mijn les heeft gevolgd is mij de vraag.

Ook stond er vandaag plots op het notitiebord in de leraarskamer dat vandaag de uurrooster veranderde. Na een heel gedoe, ik kon nergens mijn klas terugvinden op de uurroosters, bleek er niets te zijn voor mijn klas. Oef….

Na de middag ging ik mij eens aan het examen zetten. Dat blijkt hier zowat het enigste in het Zambiaanse schoolsysteem te zijn dat echt georganiseerd is. Alé, georganiseerd, geen kat die weet wanneer de examenperiode valt. Maar ja, ik ben blij dat ik het examen mag opstellen en afnemen en niet moet afleggen. Een examen wiskunde bestaat uit 2 papers. Voor paper 1 krijgen ze 2u30 om meer dan 23 vragen op te lossen (met een hele hoop bijvragen) en voor paper 2 krijgen ze nog eens 2 uur om 4 verplichte vragen op te lossen (ook met een hoop bijvragen) en nog eens 4 vrij te kiezen vragen (ook hier inclusief bijvragen) op te lossen. En dan te bedenken dat de leerlingen hier echt geen snelle werkers zijn… ik snap meer en meer waarom er maar zo weinig leerlingen slagen op hun examens. Na de leerkrachten die weigeren les te geven, de examens die buiten proporties zijn. Oh ja, normaal zijn de examens ook hetzelfde voor de hele graad. Maar ik heb wel gedaan gekregen dat mijn klas zijn eigen examen (door mij opgesteld) krijgt. Wat ik niet meer dan normaal vind, aangezien ze niet dezelfde leerstof hebben gezien dan de andere klassen omdat ze serieus achterstonden.

’s Avonds werd ik nog eens op de proef gesteld. Ik moest een Belgische maaltijd klaarmaken…. Begin maar in een land waar enkel maïs(meel), casavebladeren, pompoen(bladeren), rode & witte bonen,… te vinden is. Uiteindelijk wist ik toch wortelen te bemachtigen en werd het dus een hutsepot van wortelen, aardappelen en kaas. En iedereen heeft er met smaak van gegeten!

donderdag 21 maart 2013: waarom Afrikanen nooit op tijd zijn

Vandaag was ik weer vroeg uit de veren om les te gaan geven op Bwacha om daarna vol nieuwe moed na de bijeenkomst van maandag en met het memorie-achtig spel om tijd te leren lezen, naar Unisport te gaan. Maar het was ijdele hoop. Toen ik daar aankwam, bleek er maar één vrijwilligster te zijn en ze was alle kinderen al naar huis aan het sturen. Enkel diegene die hun oefeningen nog niet afhadden, waren er nog. Dus heb ik nog wat oefeningen verbeterd en sommige vroegen nog voor huiswerk, dat heb ik dan ook gegeven.

Nadien trok ik naar de clinic. Via Karen hadden we begin deze week vernomen dat Geoffrey ziek was. En na vele pogingen kregen we hem gisteren toch aan de telefoon (ja, hij neemt al een week of 2 geen telefoons meer op… via een heel familienetwerk zijn we dan toch in contact kunnen komen) en kon hij worden overtuigd om naar de clinic te komen. Ook de schoonbroer (??? Ik snap hier niets van die familiebanden) van mijn moeder zou komen, want hij neemt nu voorlopige alle bevoegdheden van Geoffrey m.b.t. Unisport over. Tegen een uur of 11, kwam ik daar dan aan, maar Geoffrey had zich nog niet laten zien. Dus ik dan maar naar huis, om iets te eten en wat voor school te werken. Tegen 15u kreeg ik dan telefoon dat Geoffrey er nog altijd niet was langs geweest, maar de schoonbroer zou er tegen 16u zijn. Dat gesprek was kort, maar er klonk meer daadkracht in dan in alle gesprekken die ik al met Geoffrey heb gehad. Ik denk dat het nu wel gaat lukken om eindelijk concreet in actie te schieten.

Ondertussen ben ik er ook achter gekomen waarom Afrikanen nooit op tijd komen. Simpel, omdat er in hun lokale taal gewoon geen woorden bestaan om tijd uit te drukken. Toen ik bezig was om mijn spel te maken, probeerde ik uitdrukkingen als “half vijf” en “kwart na drie” te vertalen naar het Bemba, maar niemand die mij de vertaling kon geven. Ook in het woordenboekje Engels-Bemba dat ik van Miriam mocht lenen, kon ik geen vertaling vinden.

vrijdag 22 maart 2013: Bond Zonder Naam

Eén van de leerkrachten op Bwacha heeft de rol op zich genomen van lokale “Bond Zonder Naam”. Want tegenwoordig verschijnen er op het prikbord regelmatig spreuken als “Let your smile change the world, not the world change your smile” en “the force of gravity should not be held responsible for people falling in love” en ook nog deze “Most of the problems in life are because of two reasons, we act without thinking or we keep thinking without acting”.

Vrijdag vind ik altijd de leukste dag om les te geven. Neen, niet omdat het de dag erna weekend is, maar omdat mijn leerlingen dan altijd veel losser zijn en er dan tijdens de les veel gelachen wordt.

Hoewel ze me verzekerd hadden dat mijn uurrooster niet verandert was, bleek dat vandaag toch het geval te zijn. Dus ik stond ik vandaag een uurtje te vroeg in mijn klas, maar vermits die andere leerkracht niet kwam opdagen, heb ik gewoon les gegeven. Normaal hadden de leerlingen Engels, en ze wilden dus dat ik hen Engels gaf. Maar dat zag ik niet echt zitten, uiteindelijk heb ik ze dan maar wat Nederlands geleerd (gewoonweg hilarisch) om dan toch verder te gaan met wiskunde. Man man, hoe ijverig waren die kinderen niet aan het noteren om die paar Nederlandse woorden te kunnen onthouden. Geweldig gewoon!

Ook de rest van de wiskundeles volgde de leerlingen op een enthousiaste manier, nog al wat anders als die muurplantjes van door de week.

Vrijdag is ook de dag dat ik nogal gemakkelijk overuren klop, ook zo vandaag. Een van mijn leerlingen die mijn klas heeft moeten verlaten, stond mij aan de deur op te wachten. Ze kon niet zo goed volgen met wiskunde in haar nieuwe klas… dus hopla, dan geven we maar eventjes bijles hé.

’s Avonds stond er nog een bbq bij de missionarissen op het programma. Wat voor een hilarische afsluiter van een gewoonweg fantastische dag zorgde. Een groepje missionarissen van mijn leeftijd was onlangs naar de Victoriawatervallen geweest en was honderduit aan het vertellen over de wildwater rafting (een van ’s werelds meest spectaculaire blijkbaar) die je daar kunt doen… en Miriam en ik moesten echt ons best doen om niet in een schaterlach uit te barsten. Want volgend weekend gaan Joanna, Miriam en ik een weekendje naar Livingstone, maar we blijven toch maar met beide voetjes op de grond, zeker na de verhalen van deze avond!

Weekend 23 & 24 maart 2013: I feel sorry for my students

Dit weekend heb ik mij van ’s morgens tot ’s avonds bezig gehouden met het opstellen van de end of term tests. En zoals ik eerder deze week al vermeld heb, is dat examen hier niet om te lachen. (het opstellen ervan trouwens ook niet) Dus twee dagen lang ben ik  van ’s morgensvroeg tot ’s avonds laat bezig geweest. Om den duur kwam de wiskunde er langs mijn oren uit. En ik kon alleen nog maar denken “ocharmen mijn leerlingen”. Het nut van een dergelijk examensysteem snap ik toch ook niet. En als je vraagt aan de mensen hier waarom dat zo is, dan krijg je als antwoord dat de Engelsen dat hier hebben ingevoerd. Dat wilt dus zeggen dat het examensysteem de afgelopen 50 jaar niet gewijzigd is geweest. Idem dito voor de inhoud van de bibliotheek. Vorige week ben ik daar eens langs geweest om eens te kijken of ik er informatie kon vinden voor mijn eindwerk. Maar buiten encyclopedieën en romans die dateren uit het koloniale tijdperk, valt er niet veel te vinden. De bibliotheek is dan ook meer een veredelde boekenkast.  

Week 7 - II

Donderdag 14 maart: Dear parent, We are inviting you for a meeting… x 50

Vandaag op Bwacha er nog wat definities doorgedramd, er zijn leukere lessen om te geven… Ach ja, dat moet ook soms gebeuren.

Dan op naar Unisport, in de hoop dat er daar vandaag wel iets te beleven viel. Aangekomen mocht ik direct een stuk of 50 briefjes schrijven om de ouders uit te nodig voor de meeting van komende maandag. En er bleken ook maar twee vrijwilligsters aanwezig te zijn vandaag. Eentje daarvan was maar een paar minuten voor mij aangekomen. En vanaf volgende week is de andere er 2 weken niet, eens benieuwd wat dat gaat geven.

Gelukkig kon ik vandaag wel les geven op Unisport, maar dat verliep niet van een leien dakje. Onderwerp: kloklezen; omstandigheden: Enkel een krijtbord van 1mx1m, witte krijtjes en niemand die Engels verstaat…

Vandaag kreeg ik toch een lichte paniekaanval toen bleek dat die kinderen er geen jota van snapten. Maar dat blijkt normaal te zijn in lagere scholen, hoorde ik achteraf. Zo weet ik ook weer in één keer waarom ik voor het middelbaar heb gekozen.

Maar dat was geen reden om de dag in mineur af te sluiten. Onderweg naar huis waren de mensen weer eens super vriendelijk, en vriendschappen zijn hier dan ook redelijk snel gesloten.

vrijdag 15 maart 2013: lawaai in het kwadraat

Amai, wat waren mijn leerlingen vandaag luidruchtig! Volgens mij hadden die van een hele voormiddag nog geen les gekregen en dan moet je daar het voorlaatste uur voor een weekend wiskunde gaan geven. Maar toch werd een leuke les, waar veel werd gelachen. En omdat de leerkracht van het laatste uur niet aanwezig was (hij was ergens in ’t stad, god weet wat aan het doen) heb ik dat uur ook maar ingepalmd, om dan tijdens de middag nog een bijles Pythagoras te geven. En de leerlingen vonden dat allemaal goed. Moet je in België niet proberen.

Maar nadien had ik toch wel hoofdpijn, gelukkig kon ik daarna thuis bekomen.

Want dat was nodig, het was namelijk niet alleen luidruchtig in mijn klas, maar ook in de leraarskamer.

En om de dag helemaal in stijl af te ronden, hadden we gepland om onze Zuid-Afrikaanse missionarissen nog eens op te zoeken. Maar helaas, pindakaas, waren ze niet thuis vandaag en was er dus geen barbecue. Volgende week dan maar.

Terug thuis hebben Miriam en ik alle aanwezige kranten uitgepluisd op zoek naar interessante artikels voor mijn eindwerk. Ja, sommige gewoontes krijg je er dus niet uit.

zaterdag 16 maart 2013: cultuurshock

Deze morgen begon mijn dag geweldig. Sinds 1 à 2 weken was de douche kapot en was er enkel koud water, maar gisteren avond heeft de vader de douche terug gerepareerd. Ah, zalig… een doucheke als je opstaat.

Iets minder zalig is het weer deze dagen. Dat lijkt meer op ons herfstweer, maar het is dan ook het regenseizoen voor iets. Alleen jammer van mijn was die niet droog geraakt…

Vandaag had ik dan ook tijd om mijn verzamelde krantenartikels wat nauwer te bestuderen. En dat zorgde voor de eerste echte cultuurshock. Oké, ik wist wel dat de gezinnen hier heel patriarchisch waren en dat traditie en respect hoog in het vaandel worden gedragen (dat heb ik hier in het gezin ook al in levende lijven ondervonden), maar vandaag werd ik met verstomming verslagen. Een krantenartikel over de positie van de vrouw in een huwelijk, en de rol die een meid mag opnemen (ja, rijkere gezinnen hebben hier vaak een meid in huis) quotes als deze volgde elkaar op in een razendsnel tempo “It is sad that marriage nowadays is not being taken seriously. Woman are suposed to take care of their husbands and are not supposed to allow their maids to take up ther role. Why would I allow the maid to cook and iron for me when I have a wife. Woman who feel they cannot cook or wash for their husbands just because they work should never get married.” Dit was nu een uitspraak van een man, maar ook vrouwen deden soortgelijke uitspraak, alleen iets zachter geformuleerd.

Ja, al diegene die dachten dat ik hier wel zou trouwen, schrijf dat maar op uw buik! Ik moet geen meid in mijn huishouden hebben, maar zelf ga ik ook niet de slaaf van een man spelen!

Ach ja, het is in ieder geval wel bruikbaar materiaal voor mijn eindwerk. Laat die discussies maar losbarsten in de klas!