Week 3 - II

woensdag 13 februari 2013: Zelfs de NMBS is nog efficiënter

Oké, eventjes een waarschuwing op voorhand: ik heb het zaag vandaag! Mijn excuses hiervoor, maar ik heb deze nacht amper geslapen en ik heb terug last van ontstekingen wat beide nefast is voor mijn humeur. En dan verliep de ochtend ook nog niet naar wens.

Omdat het regende deze ochtend, waren er maar heel weinig mensen op de been. Dus ook weinig mensen die richting Bwacha moesten. Al een geluk dat ik goed op tijd vertrokken was, want het heeft meer dan 2uur geduurd om van Kabwe naar Bwacha te geraken (normaal duurt dat een half uurtje). Eén minuut voor mijn les begon, wandelde ik de leraarskamer binnen. Het openbaar vervoer in België is niet wat het moet zijn, maar dat in Kabwe kan er toch nog veel van leren. Want wat doen ze hier, ze vertrekken pas als hun busje vol zit. En dan bedoel ik dus ook echt vol! (lees 4 of 5 mensen op een bankje voor 3 personen) En omdat mensen thuis blijven als het regent, duurde dat dus vandaag super lang. Ik weet niet meer om welke reden ik vandaag zo vroeg vertrokken was, maar in ieder geval was het nog een geluk bij een ongeluk.

Dus aangekomen kon ik direct les gaan geven. Normaal 40 minuten, maar ik heb er maar 80 van gemaakt omdat de volgende leerkracht niet kwam opdagen.

Op het programma stonden oefeningen over de leerstof van gisteren. Voor de leerlingen was het best een meevaller dat ze 2 lesuren wiskunde hadden, want 5 oefeningen maken op 40 minuten blijkt toch wat te veel gevraagd.

Dit was het laatste stukje van een hoofdstuk, dus ik kondigde voor maandag een test aan. Zoals in elke klas ook hier een beetje gemor. Maar ja, dat hoort er nu eenmaal bij. Het grappigste was nog, toen de les gedaan was en ik naar buiten ging, sommige leerlingen mij achterna kwamen gelopen om te vragen of:

-       ik morgen een bepaald deeltje niet terug kon uitleggen omdat hij/zij die dag afwezig was omwille van de regen

-       hij/zij mijn boek/cursus mee mocht nemen om over te schrijven

Ja, als ik daar mee moet beginnen dan geef ik elke dag dezelfde les, want er is altijd wel iemand afwezig. En mijn cursus… grote kans dat ik die dan niet meer terug zie.

Dus op beide vragen een “neen”. En toen verschoten ze toch een beetje. Als ik uitlegde waarom dat ik een les niet helemaal ging herhalen, realiseerde ze zich plots dat ik veel langer onderweg ben om naar school te komen en dat ik er wel altijd op tijd ben.

Dat weten ze dan in ieder geval ook al weer voor de volgende lessen. Aanwezig zijn, en als je afwezig was, onmiddellijk bijschrijven.

donderdag 14 februari 2013: We want more excersises

In Zambia zijn er twee opties: of je wordt gewekt door de vogels of je wordt wakker door de regen. En vandaag was het weer eens het laatste.  Het leek wel een Belgische najaarsstorm.

Terwijl jullie nog lekker in jullie bed lagen, probeerde ik zo snel en zo droog mogelijk in Bwacha te geraken. Vandaag had ik meer geluk dan gisteren, ik kwam namelijk de Head Teacher tegen en ik mocht met haar mee met de taxi.

En mijn leerlingen leken mijn boodschap ook begrepen te hebben, want om 7u30 waren er toch al 10 leerlingen en een kwartier later had ik er 16. En om 8 uur kwam de laatste binnen en waren we met 21.

Deze keer kregen de leerlingen het kompas voorgeschoteld. Ja, hier valt oriënteren binnen wiskunde. (Al een change dat ik ook aardrijkskunde volg.)

Na een beetje theorie, kregen ze natuurlijk ook oefeningen.

Sommige waren iets sneller klaar dan de anderen. Gisteren was dat ook het geval en toen zat er veel verschil in, dus had ik de snelle leerlingen extra oefeningen gegeven. Maar vandaag was het verschil miniem, dus vond ik het niet nodig om extra oefeningen op het bord te schrijven, want ik ging toch doorgaan met het volgende stukje theorie. Maar dat was dus buiten de leerlingen gerekend! Vroegen die toch wel niet zelf achter extra oefeningen zeker. Het is eens iets anders….

En ook iets anders was Unisport. Toen ik daar aankwam, was het er doodstil. Eén voor een ging ik de klassen af, maar allemaal op slot. Behalve de laatste natuurlijk ( of wat had je gedacht). Daar trof ik een (nieuwe?) vrijwilligster aan met 10 kindjes uit het 1^e en 2^e leerjaar. De andere leerlingen en leerkrachten waren niet komen opdagen door de regen. Normaal gezien help ik in het 4^e leerjaar, maar ja, ik was daar nu toch, dus kon ik evengoed daar maar blijven en helpen. Want de vrijwilligster was les aan het geven met een baby op haar rug. Het moeilijke echter is, dat deze kinderen helemaal geen Engels begrijpen, uitgezonderd de cijfers van 1 t/m 10. Dus wat had ik nu gedaan, elk kindje 10 steentjes laten zoeken en dan met hen de optelling en aftrekking gedaan met bewerkingen tussen 0 en 10. Ander probleempje is het feit dat de kindjes van het 1^e leerjaar absoluut nog niet kunnen schrijven en gewoon vormen kopiëren van het bord en geen rekening houden met leesrichtingen etc. Dus wanneer ze dan hun oefeningen hebben gemaakt, hebben sommige leerlingen alleen de opgaven overschreven, of staan de antwoorden kriskras over het blad of…. En leg dan maar eens uit wat ze moeten doen als ze geen Engels verstaan en de vrijwilligster ondertussen het lokaal heeft verlaten om haar baby borstvoeding te geven.

Na een les waarbij je alles uit de kast moet halen om iets duidelijk te maken, was het tijd om naar huis te gaan. Tegen die tijd was ik zo misselijk van vermoeidheid dat ik eerst eventjes heb geslapen. En mijn knieën waren na een wandeling van meer dan een uur ook helemaal kapot. Een washandje dat ik eventjes in de diepvriezer had gelegd, moest soelaas brengen (bij gebrek aan een coldpack).

Rond 15u30 was ik terug opgeknapt en kon ik weer in mijn schoolwerk vliegen: lesvoorbereidingen en een testje voor maandag.

vrijdag 15 februari 2013: Iwé, iné, ba! Het wonder is geschied, een meeting zonder Bijbel

Geen schrik, je bent niet betoverd na het uitspreken van deze woorden.  Het zijn gewoon drie woordjes in het Bemba, de lokale taal. Iwé is “jij”, iné is “ik” en ba zet je voor iemand zijn naam als je wilt aangeven dat je respect hebt voor die persoon (meestal omdat die ouder is dan jijzelf). Voor mijn verdere integratie in Kabwe is het blijkbaar noodzakelijk om toch wat Bemba te leren, nadat ik vorige week de begroeting “Mulischanie – Bwino” (hoe gaat het? – goed, dank u) en “Mwasjiboekain – Emkwai” (goedemorgen – dank u) had geleerd.

Mijn leerlingen waren vandaag anders wel gefascineerd door mijn “uitgebreide” talenkennis. Nu de verlegenheid wat weg is, beginnen de vragen te komen. Dus eerst en vooral was het vandaag “mevrouw, versta je Bemba” (ik ben het aan het leren) en dan “welke talen versta je dan wel?”. Haha… Nederlands, Engels en Frans (en Duits versta ik wel, maar spreek ik niet). Het grappigste was nog het feit dat de leerkracht die na mij les moest geven, binnen kwam en in het Frans vroeg of hij de klas mocht overnemen. Waarop ik in het Frans antwoordde. Grote hilariteit natuurlijk!

Na de les kwamen er dan studenten naar mij: “mevrouw, kan je mij niet helpen met Frans” of “mevrouw, kan je mij geen beetje Nederlands leren”…. Ja... de basis kan ik u van Frans nog wel uitleggen, maar daar stopt het dan ook wel.

Maar ik begon mijn dag echter met een minder leuke ervaring. Normaal zou ik met Geoffrey naar Sable Zink zijn gegaan om de brief te overhandigen. Maar de laatste keer dat we daar waren, had één van de Europese managers ons gezien. Waarop deze Mr. Kacha verboden had, ons nog te ontvangen (we vermoeden dat de Europese manager schrik heeft dat wij Europeanen (Karen, Sandrien en ik) onze neus in hun louche zaakjes gaan steken).  Dus ja,… voor niets zo vroeg opgestaan. Gelukkig was Mr. Kacha wel bereid om Geoffrey in de namiddag in de stad te ontmoeten. (Het resultaat van deze ontmoeting weet ik momenteel nog niet)

Op weg naar school, passeer ik altijd de “Central Clinic”. Zij hebben op hun muur een soort van “advertentie” geschilderd (zie foto’s) over familieplanning, veilige bevallingen,…. Omdat ik deze middag vrij had, besloot ik daar een bezoekje te brengen in verband met mijn eindwerk. Maar, surprise surprise, ze hadden daar niet de actuele cijfers etc. Gelukkig zijn de mensen hier wel hier wel heel hulpvaardig en gaven ze mij de naam van een andere Clinic die wel over  de volledige data beschikt. Er is enkel één probleem: straatnamen bestaan hier niet. Dus ja, wist ik veel hoe ik daar moest geraken. Ik wist wel dat het in de buurt van mijn thuis was, dus daarom ging ik maar naar huis in de hoop daar iemand te treffen die mij de weg kon uitleggen.

Ondertussen was het ook al 15uur gepasseerd, dus eerst lunchen, en er was niemand thuis. Dat word dan maar voor maandagmiddag, want de eerste kwam pas thuis op het moment dat ik terug moest vertrekken naar een meeting met Zuid-Afrikaanse missionarissen. Mijn gastouders hadden dat geregeld omdat het deze mensen ook zijn waarbij ze die Nederlandse Bijbel hadden besteld. Deze keer dacht ik, oké ze gaan me niet liggen hebben, ik steek die Engelse Bijbel maar in mijn handtas. Bleek dat niet nodig te zijn! Het was gewoon een barbecue zonder gepreek e.d. (wel met een gebedje voor de maaltijd). Was ik eens een keer voorbereid.