Maandag 18 februari 2013: Oh
no! A muzunge in a tsjitenge!
Vorige week had ik tijdens een les mijn broek gescheurd aan een stoel.
Om niet helemaal voor schut te staan, had een van mijn collega’s mij haar
tsitenge geleend. Maar met als gevolg dat ze me vandaag mee hadden genomen naar
een winkel om er zelf eentje te kopen. En natuurlijk moest ik die dan ook
onmiddellijk omdoen. Gevolg: nog meer “aandacht” dan gewoonlijk… want een
blanke in traditionele kleren…
Maar eventjes terug naar het begin van de dag. Ik begin me namelijk
stilletjes aan af te vragen waarom ik ’s maandags naar school ga. Zijn het de leerkrachten niet die worden
opgehouden door de Head Teacher, dan zijn het wel de leerlingen. Arghh… er
bleven nog maar 10 minuten van mijn les over. En dat is natuurlijk te weinig om
een test af te nemen. Hadden de leerlingen een extra dagje om te studeren…
Op naar Unisport dan. Daar werd ik warm onthaald door de
vrijwilligsters. Ze waren namelijk super blij om mij te zien en ze hadden mij
vorige week gemist (??? Ik was er toch??? Jullie waren toch afwezig door de
regen???)
Nadat ik terug kwam van Unisport had ik met Joanna in “’t stad” om wat
te gaan winkelen. Een broek met een goei
scheur in, een broek die ik moet ophouden met veiligheidsspelden omdat ik
enkele kilo’s kwijt ben en nog een broek die ik gewoon niet meer proper krijg…
Dus snel maar een kleedje gekocht om toch maar deftig voor de dag te kunnen
komen.
Daarna zette ik mijn weg voort naar “Pollen Clinic”. Dit is een centrum
waar ze vrouwen voor,tijdens en na de bevalling begeleiden. De mensen van
“Central Clinic” hadden me vrijdag naar daar doorverwezen om de volledige
informatie te krijgen voor mijn eindwerk. Maar jammer genoeg waren ze daar iets
minder hulpvaardig. Zonder een brief van het “District Health Centre” gingen ze
mij geen informatie geven. Dus ik helemaal terug richting stad (Pollen Clinic
ligt nog verder uit de stad dan mijn huis) om daar een briefje te gaan halen.
Maar daar wilden ze mij dat niet geven zonder een brief van Bwacha/Xios waarin
vermeld staat dat ik student ben, stage doe, een eindwerk over de
Millenniumdoelstelligen schrijf etc.
Dat was dan vandaag een dagje van meer dan 4 uur doorstappen zonder ook
maar enig resultaat (behalve het feit dan dat ik weer eens goed rood zie). Ik
natuurlijk stik kapot, of wat had je gedacht.
Maar vroeg gaan slapen zat er niet in, want deze avond arriveerde er
nog een neef die hier blijft logeren.
Oh ja, en ’t is dat ik nog niet genoeg mannelijke aandacht krijg. Mijn
moeder heeft het fantastische idee gekregen om een man voor mij te vinden
waarmee ik moet trouwen…. (onder het motto “Operation Marriage”) Dat belooft….
Dinsdag 19 februari 2013: Oh…
you’re still a baby
Maar dan toch eentje van 20
jaar oud…
Elke dag heeft hier wel een verrassing in petto. En soms al héél vroeg
op de dag. Zoals vandaag bijvoorbeeld…. Rond een uur of 5 deze ochtend werd ik
gewekt door gezang (en deze keer niet van vogels)… nog half slapend waande ik
mij terug in Istanbul. Maar niets was minder waar, ik lag nog steeds in mijn
bed in Kabwe. En mijn familie was ook niet plots moslim geworden. Het waren
mijn nieuw gearriveerde neef en mijn moeder die in de living een gebed aan het
doen waren.
Ook al was het mooi gezongen, het was toch goed voor een ochtendhumeur.
Ach ja, nu ik dan toch wakker was, kon ik maar beter een douche nemen
en omdat het niet bewolkt was, besloot ik om mijn nieuw kleedje aan te doen.
Wat op veel succes kon rekenen. “oh… you look so bright today” aldus mijn
moeder “go and buy another dress.”
Nadat ik deze middag terug kwam van Bwacha, was ik zo kapot dat ik 2
uur heb geslapen, waarna ik nog steeds moe was.
Op de eerste plaats met dingen die ik ga doen als ik terug in België
ben staat, met grote voorsprong, slapen. Echt…
In ieder geval, na mijn middagdutje, begaf ik mij naar de living, waar
op dat moment zowat heel de familie tv zat te kijken. Op een gegeven ogenblik
wordt er op de poort geklopt en komen er zo’n stuk of vijf Palestijnen
binnengewandeld. Echter een aantal van hen durft/wilt niet binnenkomen. Reden:
er zaten vrouwen in de living. Dus wij allemaal richting keuken. Eventjes later
komt ook de vader de keuken binnen met de mededeling dat hij met de 5
Palestijnen naar zijn praktijk gaat omdat er eentje malaria heeft. Ja,
blijkbaar neem je hier heel je familie mee als je op doktersvisite gaat.
Oh ja… ik zou het bijna vergeten, de verklaring van de titel: ja
blijkbaar ben je hier nog altijd een baby als je 20 bent. Dat is toch de
reactie van de mensen als ze naar mijn leeftijd vragen.
Woensdag 20 februari 2013:
Yes, I can do it
Ook vandaag weer vroeg uit de veren, want de eerste twee lessen mocht
ik een les aardrijkskunde observeren. Het is eens iets anders, met meer dan 40
leerlingen in een klas zitten. Voor de rest was het een vrij normaal onderwijs
leergesprek. Een speciale was dat, wanneer leerlingen in groepjes een antwoord
hadden gezocht, ze als appreciatie een applaus kregen van de rest van de klas.
Maar elk groepje kreeg een ander soort applaus, zo had je een muggenapplaus,
een soldatenapplaus,…. En dat in een 5e middelbaar, ik zie ze dat
bij ons toch niet meer doen.
Daarna was het tijd om zelf les te geven, waar de leerlingen zelf
kwamen vragen achter de resultaten van hun testen. Vandaag mochten ze verder
werken aan hun plattegrond van de schoolgebouwen, ik ben eens benieuwd naar de
resultaten.
Na de middag was er een meeting met alle vrouwelijke leerkrachten van
Kabwe (en dat waren er meer dan 500 als je het mij vraagt). De bijeenkomst ging
over de positie van de vrouw in de maatschappij en in het onderwijs. Jammer dat
ik dat niet op voorhand wist, anders had ik dat kunnen opnemen voor mijn
eindwerk….
Bijeenkomsten hier, zijn net dat ietsjes dynamischer dan die in België.
Zo werd er met de regelmaat van de klok “Yes, I can do it” gescandeerd, of een
lied gezongen en ja, als je het hier met iets niet eens bent, mag je dat ook
laten merken (en dat wordt ook gedaan, en ze zijn daar niet subtiel in) of als
je het beu bent en het duurt allemaal wat te lang, dan laat je je ongenoegen
ook maar blijken.
Tegen een uur of 17u30, kon ik eindelijk naar huis.
Waar iedereen gezellig voor de tv zat. Tv is hier niet alleen ter ontspanning,
maar ook educatief. Zo heb ik al fysicalessen zien passeren. Maar vandaag was
het nog wat anders. Eerst werd er een aflevering van een typische soap
uitgezonden (of dat dachten we toch). Maar nadien werd dit nabesproken en ging
het er dus over wat de gevolgen waren van iemand zijn daden, specifiek hoe
mensen zich gedragen in seksuele relaties. Aan de hand van een tv-serie wordt
er hier dus duidelijk gemaakt dat onverantwoordelijk gedrag (zoals het niet
gebruiken van condooms) gevolgen kan hebben voor meer dan 20 andere mensen. Persoonlijk
vond ik het een heel goede manier van uitleggen, en een goede manier van
bewustmaking. Voor meer informatie verwijs ik door naar de website: http://safelovezambia.org
Geen opmerkingen:
Een reactie posten