Uitnodiging, up-date en bedanking

Sinds eind april ben ik terug in België. Dat is toch al eventjes.
Maar ik heb niet stilgezeten, er moest nog een eindwerk afgewerkt worden, examens gemaakt, vakantiejob, een echte job zoeken (en vinden en beginnen),... Daarom dat dit berichtje een misschien een beetje laat verschijnt. Maar ja, beter laat dan nooit ;-)

Een deel van mijn stage speelde zich af op Unisport. Maar dat liep niet altijd van een leien dakje zoals je misschien wel in een van de verslagen had gelezen. Met veel pijn in het hart heb ik toen moeten vaststellen dat het mij niet gelukt was om echt te starten met de bouw van een klaslokaal.
 Eens terug in België, hebben we de koppen eens bij elkaar gestoken, o.a. met Educ4All. Er is toen besloten om in de zomervakantie te starten met de bouw van het schooltje. Educ4All is met een groep naar Kabwe vertrokken en gedurende een aantal weken hebben zij zich ondermeer ingezet voor de bouw van een lokaal. Misschien heb je de link naar hun verslagen gevonden op mijn facebookpagina, in het andere geval kan je ze hier terugvinden.

Ik wil dan ook iedereen bedanken, o.a. de gemeente Westerlo, familie, vrienden en kennissen (die liever niet bij naam werden genoemd) voor de (al dan niet) financiële steun.

Tot slot wil ik jullie ook graag uitnodigen voor een gezellige avond. Op vrijdag 20 september organiseert de gemeente Westerlo een vertelavond. Alle inwoners die het afgelopen jaar als vrijwilliger aan de slag zijn geweest in Afrika, krijgen dan de kans om hun verhaal te vertellen en hun project voor te stellen. Heb je na het lezen van mijn blog, nog niet genoeg gekregen van mijn verhalen. Of je wilt het allemaal graag eens live horen en je hebt de kans nog niet gekregen om mij uit te horen of je weet gewoon niet wat te doen die avond. Welke reden je ook hebt, je bent van harte welkom!

Hopelijk tot dan

Week 11 - II

 donderdag 11 april 2013: We gaan u allemaal missen!

Voor de allerlaatste keer naar Bwacha… het deed toch maar vies! Wat stond er vandaag nog op het programma: inhaalexamen voor de 4 leerlingen die maandag niet mochten deelnemen omdat ze hun boekje van Engels nog niet hadden betaald, die examens dan nog verbeteren en dan alle punten inleveren. De punten van deze vier studenten lagen duidelijk hoger dan de anderen. Enkele mogelijke verklaringen:

1. de andere studenten hadden de vragen doorgespeeld

2. ze hadden duidelijk begrepen dat ze heel goed moesten studeren

3. het zijn gewoon echte wiskunde knobbels.

Wat het juiste antwoord is, zal ik helaas nooit te weten komen.

Daarnaast was er natuurlijk ook tijd voor de traditionele afscheidsgesprekjes. De mannelijke leerkrachten probeerden nog een laatste keer om mij ten huwelijke te vragen, enkele andere leerkrachten probeerden nog mijn ketting en/of mijn gsm af te lutsen (als herinnering) en nog anderen hielden het bij mooie woorden zoals “ja, wij gaan u missen, maar de leerlingen ook. Ze willen geen andere leerkracht meer voor wiskunde”

Het moeilijkste moment vond ik toen Christine, één van de meisjes die naar een andere klas was moeten gaan maar nog regelmatig naar mij kwam om te babbelen of uitleg te vragen, naar mijn klas kwam en heel serieus vroeg of ze alstublieft niet mee naar België kon. Maar ja, dat gaat nu eenmaal niet zo vanzelf, hoe graag je dat soms ook zou willen. Want ik ben me er ook van bewust dat ze in België veel meer kansen zou kunnen krijgen dan dat ze hier in Zambia krijgt omdat ze een meisje is uit een vrij arm gezin.

Na de middag trokken Karen en ik nog naar de grond in Makululu. Eens in Makululu werden we al gauw gevolgd door een hoopje schoolmeisjes. En dat hoopje groeide snel aan. Eens op de grond, gingen we aan de slag met plastieken zakjes om een soort voetbal te maken. En daarna konden we spelletjes, zoals Chinese voetbal en jagersbal beginnen spelen. Ook al verstonden die kinderen geen woord Engels, zowel wij al de kinderen hebben ons geweldig geamuseerd.

Vrijdag 12 april 2013: overbezorgde ouders

Gisteren op weg naar school had ik mij bezeerd aan een takje en nu was er blijkbaar een kleine splinter in het wondje blijven steken. Ook al had ik het goed uitgewassen met zuiver water en als ik thuis kwam direct ontsmet, toch was het beginnen ontsteken. Het was pas deze avond dat ik de splinter ontdekte, dus toen de vader thuis kwam, vroeg ik of hij dat er uit kon krijgen omdat het mezelf niet lukte. Omdat het wat ontstoken was kreeg ik direct antibiotica en voor de pijn kreeg ik ook nog wat pijnstillers (die ik toch maar vriendelijk heb geweigerd) en dan moest ik onmiddellijk nakijken wanneer mijn laatste tetanusvaccinatie was geweest. Ja, dat bleek van ’93 geleden te zijn. Dus mocht ik morgen vroeg langskomen in de clinic voor een nieuwe. En dat allemaal voor een stom wondje.

’s Avonds hebben we, Karen, Miriam en ik, nog genoten van een bbq bij onze Zuid-Afrikaanse missionarisvrienden. En daar werd het bewijs geleverd dat het echt wel hoog tijd is dat ik terug naar België ga. Iets deftigs in het Nederlands opschrijven blijkt moeilijk te zijn. Dit is namelijk het resultaat van een recept dat we kregen voor een pumkincake:

1 cup sugar

175 g butter (soft)

3 eggs

3 cups cooked pompoen (soft)

7 eetlepels cakeflower

1 eetlepel bakingpowder

1 eetlepel salt

0,5 eetlepel kaneel

oven: 180°

1. beat sugar, butter & eggs together

2. Stirr mash (pumpkin) in

3. Sift flower, baking powder, salt en kanneel together

4. Zet 3 min in oven

Dit is een van de weinige lekkere Zambiaanse receptjes. Zeker eens uitproberen!

Weekend 13 & 14 april 2013: verwenweekendje Lusaka

Herinner je nog het gezin dat ik op de luchthaven was tegengekomen bij mijn aankomst? Awel, bij die mensen ben ik dit weekend op bezoek geweest. En ik voelde me eventjes helemaal in de zevende hemel.

Het begon al met de lunch: verse minestrone soep en daarna sla met komkommer en een bruine boterham. In Kabwe mag ik namelijk van mijn gastouders geen rauwe groenten eten (doen ze trouwens zelf ook nooit) wegens te groot risico op een voedselvergiftiging.

Daarna hebben we wat verhalen zitten uitwisselen en fotootjes zitten bekijken. En dan was het tijd om naar een BBQ te gaan. Een van Mie haar collega’s van VVOB had ons uitgenodigd. En wederom stond er verse rauwkost op tafel. Je kan je niet voorstellen hoe hard dat mij gesmaakt heeft. Maar het was ook super gezellig.

En wat het voor mij al helemaal afmaakte was de stilte! Geen muziek, geen tv, geen verkeer, geen geroep,… NIETS! Alleen maar stilte… zalig!

Zondagvoormiddag hebben we dan verschillende leuke adresjes bezorgd, waar zowel Mie en Raf als ik nog enkele souvenirtjes hebben ingeslagen om dan af te ronden en in loungecafé om mijn laatste portie verse groentjes in te slaan zodat ik er weer voor een weekje tegen kan. Een laatste week op pompoenbladeren en nshima!

Afscheid nemen valt zwaar, maar ik zal toch heel blij zijn om terug in België te zijn.

Week 11 - I

Zondag 7 april 2013: een hoopje ellende

Oké, ik zei gisteren dat ik thuis nog wat had rondgelummeld. En dat was ook waar, tot mijn ouders hier de ingeving kregen dat ze Shitima moesten gaan bezoeken. En ik kon niet anders dan meegaan. Nu, wat is Shitima? Eigenlijk is dat een combinatie van een community school, een weeshuis en een internaat. Ik moet toegeven, ik was onder de indruk toen ik daar aankwam. Super georganiseerd en in sommige klassen hadden ze zelfs computers! Ja, die paters hadden daar goed werk geleverd.

In plaats van daarna terug naar huis te rijden, vonden mijn ouders het nodig om meer dan een uur lang rond te rijden rondom Kabwe om mij van alles te laten zien; buiten de weidse velden viel er eigenlijk weinig te bespeuren. Maar om een of andere reden gaf het wel een vakantiegevoel.

Zondag zelf was één van die ellendige dagen. Een hoofd dat op ontploffen stond, geen energie,… niets. Veel valt er dan ook niet te vertellen.

Maandag 8 april 2013: studeren? Wat is dat?

Nog steeds heb ik barstende hoofdpijn, maar we moeten vandaag naar Bwacha: deel één van het examen staat op het programma. Zoals ik had verwacht, hadden de leerlingen veel te weinig tijd. Wat wil je, 23 vragen met een hoop deelvragen oplossen in twee uur…. Maar ja, regels zijn regels en ook ik moet die volgen. Ook al ben ik er soms niet mee akkoord. Daarbij kwam dan ook nog eens dat een aantal leerlingen niet mochten deelnemen aan het examen. Het departementshoofd van Engels kwam mijn lokaal binnen en het examen werd even stilgelegd, want alle leerlingen die niet betaald hadden voor een Engels boekje, moesten het lokaal verlaten. Een hoop tumult natuurlijk. Sommige van de leerlingen kwamen een halfuur later toch terug, nadat ze betaald hadden, vier leerlingen kregen uitstel tot morgenvroeg om te betalen en als ze dan alles in orde hadden gebracht mochten ze hun examen inhalen.

Dan het examen zelf, volgens mij hebben de meeste leerlingen toch niet deftig gestudeerd. Zo was er een vraag die we letterlijk in de klas hadden gezien en die al eens op een test was geweest en toch waren er maar enkele die die vraag juist hadden.

Na het examen waren er enkele leerlingen die een babbeltje wilden doen. Uit dat gesprek kon ik opmaken dat ze hier niet de studiegewoontes hebben zoals wij die kennen in België (of zoals ik die ken?). Blijkbaar is het normaal dat je nadat je je examen hebt gemaakt nog wat blijft rondhangen om te praten en dan naar huis gaat en een paar uurtjes gaat slapen, om dan nog eens eventjes uw boek/schrift vast te nemen. Ja, zo krijg je natuurlijk wiskunde niet gestudeerd hé, tenzij je een krak bent!

De resultaten vielen dan ook tegen.

Dinsdag 9 april 2013: de winter is op komst

Jaja, jullie gaan stilletjes aan richting zomer, wij gaan richting winter. En dat begin je te merken. Eerst en vooral, de nachten worden langer. De zon komt ondertussen pas op rond 6uur in plaats van rond 5uur en ’s morgens is het echt wel koud! De eerste uurtjes van het examen heb ik dan ook zitten rillen in het lokaal. Tot een uur of 10, toen begon het super warm te worden. Maar echt warm! Geen zuchtje wind en geen wolkje in de lucht.

Ook nu weer hadden de leerlingen te weinig tijd voor hun examen, maar nu hadden ze blijkbaar toch iets deftiger gestudeerd. Het examen van gisteren had dan toch een positieve bijwerking. De resultaten waren dan nog wel altijd niet goed, maar wel al beter.

Woensdag 10 april 2013: Afrikaanse humor

Ah… Afrikaanse humor… het is iets speciaals. Een voorbeeldje:

Een dief vlucht het bos in. Plots komt hij een leeuw tegen en hij weet dat hij niet snel genoeg kan lopen. Dus knielt hij neer en begint te bidden “Vader, vergeef me van al mijn zonden, maar laat me dit alsjeblieft overleven,….” Wanneer hij zijn ogen terug opent, ziet hij dat ook de leeuw aan het bidden is en vraagt dan: “ ah… jij bent ook Christelijk?”

Waarop de leeuw antwoord “Shut up, don’t you pray before you eat?!”

En dan nu het relaas van vandaag… wat iets minder grappig is, vrees ik.

De dag begon met een bezoek aan een community school. Dit project startte in 1999 met hetzelfde ideeëngoed en middelen als Unisport. Alleen, het resultaat is heel anders! Ongeveer 300 kinderen, over het algemeen weeskinderen, krijgen er dagelijks gratis onderwijs, gratis gezondheidszorg (inclusief gratis HIV-test, medicatie,…) en een gratis warme maaltijd. Maar ook dit project staat nog steeds voor grote uitdagingen, de lokaaltjes zijn veel te klein, gebrek aan leerkrachten,… Ik was er van aangedaan als ik zag hoe goed het project functioneerde en welk werk ze verrichten.

Daarna kon ik verder examens verbeteren en punten ingeven. En omdat het morgen onze (Karen en ik) allerlaatste dag op Bwacha is, hebben we nog koekjes gebakken als bedanking. Ze zagen er alvast heel smakelijk uit.

Week 10

Dinsdag 2 april 2013: leerkracht zijn = een hoop administratie

Vandaag was het de grote “werk uw administratie eens bij”-dag. En ook een beetje een luierdagje, want ook al was het Paasweekend een beetje vakantie, ik was stik kapot.

Vandaag is dan ook niet zo’n interessante dag om over te schrijven, geen leerlingen die gekke dingen hebben uitgehaald,… dus daarom laat ik het hier maar bij.

woensdag 3 april 2013: hey, ik ben mijn leven nog niet beu hoor!

Dat de verkeersveiligheid hier niet alles is, dat wist ik al langer. Maar vandaag dacht ik echt dat ik eraan ging. Ik moest namelijk eventjes in Bwacha zijn om wat papieren en boeken in te leveren, dus zoals gewoonlijk stap ik in één van de blauwe minibusjes.

Al gauw had ik door dat ik op het verkeerde busje was gestapt! Normaal wachten ze altijd tot alle plaatsjes volzet zijn, maar ik was nog niet goed en wel ingestapt of we schoten in volle snelheid vooruit. Tegen wel honderd km/u raceten we door de straten, en dat op die slechte banen…. Tot op een gegeven moment… we moesten een kruispunt passeren waar we voorrang moesten verlenen. Het busje begon te remmen, je hoorden de remmen piepen, maar veel haalden het niet uit. We konden niet stoppen! Op dat ogenblik kwam er juist een 10-tonner aangereden en kwam rechtstreeks op ons busje af. Nog geen 10 cm, zoveel schol het of we waren verpletterd geweest! Ik heb nog nooit zoveel schrik gehad als toen… Maar blijkbaar heb ik een goede beschermengel en kwam ik zonder kleerscheuren in Bwacha aan!

Nadat ik alles geregeld had, trok ik naar Pollen Clinic voor mijn eindwerk. Daar wilden ze mij wel helpen, alleen foto’s en filmpjes zijn niet toegestaan… ja, dan wordt het maar een interview hé.

donderdag 4 april 2013: This boots are made for walking

Oké, mijn “schoenen” waar ik vandaag op rondgestesseld ben, waren niet echt gemaakt om te wandelen maar toch heb ik het gedaan, want de voetjes die zijn er ondertussen al wel aan gewend geraakt, zelfs al had ik vandaag op blote voeten moeten rondlopen.

’s Morgens begon ik met een wandeltochtje van een goede 45 minuten naar UNISPORT. Daar aangekomen, bleek het verloren moeite te zijn, want ook daar moeten de kindjes examens maken. Dus van lesgeven komt er niet veel in huis.

Dan maar terug om dan eventjes later naar ’t stad te wandelen. Ook voor niets, want de persoon die ik moest zien, was er niet. Terug thuis aangekomen kreeg ik telefoon van die persoon dat ze er nu wel was, dus hopla, terug richting stad.

Daarna terug naar huis voor het middageten en daarna terug naar Pollen Clinic voor het interview. En dat allemaal onder de vlakke zon en temperaturen die richting 40°C gaan.

Tegen de avond was ik dan ook stik kapot!

Oh ja, op mijn terugweg van UNISPORT ben ik ook nog eventjes langs Railways Surgery gepasseerd, een ander hospitaal. Maar daar hadden ze mijn doorverwijzingsbrief van het District Health Centre niet aangekregen… officieel mogen ze me dan niet helpen, maar toch heb ik een afspraak kunnen maken voor volgende week dinsdag. Op voorwaarde dat ik die dag een nieuwe brief meebreng.

Vrijdag 5 april 2013: op op, alles is op!

En dan heb ik het over mijn energie en motivatie.

Sinds enkele weken is het zeer moeilijk om met Geoffrey (organisator van UNISPORT) in contact te komen. Heel vaak neemt hij zijn telefoons niet op, dus afspraken maken…ja, dat verloopt niet zo vlot.

Deze ochtend trokken Karen en ik naar de grond in Makululu, want normaal wordt er daar elke vrijdag gewerkt om een klaslokaaltje en een sportveld te maken. Andere vrijdagen waren we niet kunnen gaan omdat we dan nog in Bwacha les aan het geven waren. Maar deze week gingen we eens een kijkje nemen en indien mogelijk ook zelf de handen uit de mouwen steken.

Eens aangekomen, lag de grond er verlaten bij. Geen spoor van de ouders, enkel hier en daar wat spelende kinderen.

Daar sta je dan! Dus wat doe ja dan? Geoffrey bellen! Of toch proberen, want surpise surprise, geen antwoord.

Dan zit er niets anders op dan terug naar huis wandelen. Resultaat: meer dan 2uur gewandeld, niets vooruitgang. Frustrerend!

Binnen 2 weekjes moet ik terug naar België en je ziet nog altijd niets…en het was allemaal zo moei begonnen en iedereen had zoveel energie en zag het allemaal zitten. Zo jammer!

Maar misschien komt mijn fantastische beschermengel/geluksbrenger van gisteren nog een keertje langs en kunnen we de komende 2 weken toch nog iets gerealiseerd krijgen!

zaterdag 6 april 2013: oeps… overslapen!?

De laatste dagen ben ik verschrikkelijk moe. Is het de warmte? Ik weet het niet.

In ieder geval, deze ochtend werd ik zoals gewoonlijk rond 6uur wakker, maar ik vond het nog wat te vroeg om op te staan dus ik draaide mij nog eens om met de gedachte “tegen 7u sta ik op”. Dat is namelijk het uur dat ik opsta als ik nergens naar toe moet of pas laat. Maar ik had niet door dat ik terug in slaap was gevallen. Toen ik dan om 7u30 wakker werd (nog steeds moe) verschoot ik mij een ongeluk.

Na een uitgebreid ontbijt, inclusief “gefrituurde” zoete aardappelen, bracht ik een bezoekje aan een van de vrijwilligsters van UNISPORT. Dus terug helemaal naar Makululu gewandeld. Daar kreeg ik het “typische” Afrika te zien; kleine huisjes, buiten koken, … Er was wel één grote waterleidingspijp die boven de grond liep, i.p.v. een waterput.

Dus daar heb ik dan mijn voormiddag doorgebracht. Nadien heb ik gewoon thuis nog wat rondgelummeld… tja, in Kabwe valt dan ook niets te beleven en ik zie mij niet weer 11u op een gammel busje zitten om de toerist  uit te hangen.

En hiermee zit ook week 10 er zo goed als op. Nog 2 te gaan en ik kom jullie terug in levende lijven lastig vallen in plaats van via facebook/Skype/e-mail/weblog  en wees maar gerust, ik heb nog minstens het equivalent aan verhalen dat hier gepubliceerd is geweest de afgelopen weken.