Vervolg week 1

vrijdag 1 februari 2013: kusjes, knuffels en mijn eigen mini marathon de sable.

Vandaag stond UNISPORT op het programma. En mijn diploma van animator kwam al goed van pas en je beschikt best ook over een groot improvisatievermogen.

Na een wandeltocht van een uur, kwam ik aan op UNISPORT. Alle vrijwilligers waren er al, behalve Vincent. Ja… daar stond ik dan ook schoon te wezen in een klas die mij niet verstaat. Normaal is het dus de bedoeling dat Vincent in de klas blijft om te vertalen. Maar ja… Dus werd het uitleggen met handen en voeten én steentjes. En hopelijk hebben ze er iets van begrepen en niet als kippen zonder kop alles overgeschreven van het bord.

Na de pauze was het dan tijd voor de LO-les. En ja, die werd ook netjes doorgeschoven naar mij. Oeps… daar sta je dan, zelf nooit goed geweest in LO, en al jaren geen voetbal meer aangeraakt. Oké, dan spelen we maar wat spelletjes. Gelukkig kreeg ik nu wel wat assistentie om te vertalen. Hier en daar kregen de spelregels wel hun eigen interpretatie, maar de kinderen amuseerden zich. Na een uurtje, was het ook voor hen veel te warm en hielden we het dan maar voor bekeken. Alles werd netjes opgekuist (zelfs voorpleintje dat uit zand bestaat, werd gekeerd) door de oudste kinderen, de kleinste vinden mijn verschijning nog altijd heel speciaal en kwamen om de beurt heel nieuwsgierig mijn richting uit. Uiteindelijk was er toch eentje dat zich tegen mijn been kwam zetten en het is niet meer van mijn zijde geweken tot het tijd was om naar huis te gaan.

Mijn weg naar huis verliep vandaag iets minder vlot. Tot aan Kabwe zelf was het geen probleem, maar dan. Net als gisteren nam ik dezelfde weg (of dat dacht ik toch). Ik passeerde enkele gebouwen die ik herkende en dan plots niets meer. Dus oké, dan ben ik de straat die ik moest inslaan voorbij gewandeld. Ik loop een eindje terug, maar ik zie de juiste straat nog altijd niet. Terug de andere richting uit, misschien was het toch wat verder. Maar ik herkende niets meer… Hier en daar iemand aangesproken voor de weg, maar niemand wist die zijn. Dus zat er niets anders op dan helemaal terug te wandelen naar de stad om daar een parallelweg te nemen in de hoop dat ik zo wel thuis geraakte. Als je als blanke alleen rondloopt hier, word je van tijd nog al eens raar bekeken (en een racistische opmerking kan er soms ook af) en kinderen zijn super nieuwsgierig. Zo gebeurde het dat tijdens mijn wandeltocht een moeder mij aansprak omdat haar dochtertje mij graag een kusje wou geven. Dus staakte ik eventjes mijn tocht om wat tijd te maken voor een korte kennismaking, voor een kusje was het dochtertje toch net iets te verlegen.

Uiteindelijk na meer dan 2 uur stappen, ben ik toch thuisgeraakt. En dat allemaal op een ontbijt van een kommetje cornflakes, een liter water en een blikje Sprite.

Omdat je hoofd gefocust is op de weg, voel je niets. Dus heb ik ondertussen weer enkele blaren opgelopen zonder het te merken. Dat wordt de volgende dagen dus nog hard opletten, want met al dat stof hier begint alles makkelijk te ontsteken (voor diegene die zich kunnen herinneren hoe vuil ik was na de fietstocht Westerlo - Houffalize, hier zie je er na een paar uurtjes stappen nog zwarter uit van al het stof)

Gelukkig had de huishoudster gekookt, en kon ik bij thuiskomst, direct aan tafel aanschuiven. Om daarna snel wat kleren te wassen en weer in bed te crashen. Na een lange voormiddag ben ik gewoon niet meer in staat om nog lessen voor te bereiden of om iets anders te doen. Zo gaat dat hier dus niet lukken en het echte werk moet nog beginnen.

Of toch wel…. Na wat getalm ben ik toch nog in actie geschoten. En mijn eerste les voor maandag is al voorbereid.

Ik dacht altijd dat wiskunde over heel de wereld hetzelfde was, nu dat valt dan toch wel eventjes lelijk tegen. Bijvoorbeeld: wij gebruiken  om een hoek aan te duiden, hier doen ze dat met <A (wel verwarrend als je met symbolen wilt opschrijven dat hoek A tussen 0° en 90° ligt). Ook een staartdeling doen ze hier op een heel andere manier… Ja ik heb hier al veel bijgeleerd en ik ben nog maar één week ver. Man, ik ga slim terug naar huis komen :p

Je bent dus gewaarschuwd!

Zaterdag 2 februari 2013: it’s raining man, Halleluja!

Als je me nu een vlucht richting België aanbood, zou ik direct toehappen. Hoewel ik hier heel graag ben. Maar soms is het precies allemaal net dat ietsjes te veel. Te warm, te weinig slaap, te veel nieuwe dingen, te weinig vertrouwde elementen rondom je, te…

Mocht ik kunnen toveren dan zou ik er voor zorgen dat ik kon helpen bij UNISPORT, maar dat ik na een week eventjes rustig thuis kon komen om mijn batterijtjes terug op te laden en er dan de week erna weer in te vliegen. Maar tot op heden kan ik nog altijd niet toveren.

Gelukkig moet ik vandaag nergens naartoe. Dus tijd om alles op het gemakske te doen en ik kan lekker droog binnen blijven. Want ja, het regent! Nooit gedacht dat ik blij ging zijn omdat het regent. Maar nu dus wel. Het is ineens ook een heel pak frisser dan voordien. Voor mij is deze temperatuur veel aangenamer, maar mijn huisgenoten lopen nu rond met een coltrui (al zou ik dat misschien beter ook doen, want ik heb een beginnende verkoudheid).

Het is ook het eerste weekend dat ik hier doorbreng. En iedereen leeft hier precies een beetje naast elkaar. Je staat op wanneer je daar zin in hebt, je eet wanneer je daar zin in hebt,…. Maar dat geeft mij wel de ruimte om mijn schoolwerk voor te bereiden. Terwijl ik bezig ben, krijg ik het gevoel zelf terug in het middelbaar te zitten. Niet alleen wat de leerstof betreft, maar ook de manier waarop ik er mee bezig ben. Theorie en oefeningen moeten netjes in een schrift geschreven worden. En mijn bordschema’s en lessen worden uitgeschreven op cursusbladen i.p.v. in sjablonen op de pc (want wat ben ik met een lesvoorbereiding op de pc als ik ze niet tijdig kan afdrukken).

Maar tussen al het werken, is er ook af en toe tijd voor een spelletje, zoals Scrabble bijvoorbeeld. Mijn Engels werd goed getest vandaag.

Of er is ook tijd voor een babbeltje. Zo ging het op een gegeven moment over onze leeftijd. Miriam dacht dat ik 24 was en ik dacht net hetzelfde van haar, maar in realiteit schelen we 15jaar. Oeps… kleine vergissing.

Na 14u verdwijnen Miriam en Joana richting stad/kerk. De regen heeft niet lang aangehouden en rond 17u ben ik mijn schoolwerk echt wel beu. Dus neem ik mijn leesboek en zet ik mij buiten in de schaduw. De geur van zomer, een boek en muziek op de achtergrond doen mij denken aan een warme avond in augustus dat ik thuis met een boek in de tuin zit, terwijl er op het voorplein van het gemeentehuis een of andere festiviteit bezig is.

Eventjes later krijg ik een rondleiding door de tuin: bananenbomen uit Uganda, één of andere geneeskrachtige plant uit India, nog een bananensoort uit Malawi, een plant die hoort te groeien aan de Afrikaanse kust, een suikerrietplant uit Livingstone,… En dan nog een hele hoop inheemse soorten als limoenen, passievruchten, cassave, aloë vera, sinaasappelen (zonder én met pit),…. De tuin lijkt wel een klein paradijs.

Eigenlijk doet heel het huis mij wat denken aan het Belgisch koloniaal tijdperk in Congo. Het feit dat er dagelijks een tuinman en een meid rondlopen, zal daar zeker toe bijdragen. Ik voel me daar soms wel ongemakkelijk bij. Zeker wanneer de tuinman iets vergeten is, wordt de inwonende neef ingeschakeld, of als er nog iets van het eten klaargemaakt moet worden, moeten de dochters dat doen. Maar nooit zullen ze aan mij vragen of ik kan helpen met afwassen, mijn eten wordt altijd netjes opgediend, ’s avonds brengen ze me nog een bordje met cake en versgeperst fruitsap,…. Ik ga rotverwend terug naar huis gaan.

Rond 19 uur zijn er toch iets te veel muggen naar mijn goesting (de eerste muggenbeten zijn een feit) en besluit ik toch maar terug naar binnen te gaan. Het begint trouwens ook al terug donker te worden.

Hopelijk wordt er deze avond niet te laat gegeten, en kan ik vroeg gaan slapen.

Zondag 4 februari 2013: In the name of Jezus, Zambia heeft 10 provincies.

Ook in Afrika is zondag de dag dat de mensen naar de Kerk trekken. En zoals de meeste Afrikanen, zijn mijn familieleden heel gelovig. Het bizarre is echter, dat ze bijna allemaal naar een verschillende Kerk gaan.

Omdat ik me had voorgenomen me helemaal onder te dompelen in de cultuur, ging ik in op Joana’s vraag om mee naar de Kerk te gaan. Nu, ik ben geen kerkganger, maar ik weet wel hoe het er in een Belgische Kerk aan toe gaat. En neem maar van mij aan dat dat heel anders is dan hier. Toch vond ik een Vlaamse misviering aangenamer dan die van vandaag.

Na de misviering, die van 8u tot 12u duurde, ging ik te voet terug naar huis. Bijna terug aangekomen, kwam ik Mozes tegen. Deze jongeman woont vlakbij en had ik een paar dagen eerder al eens kort ontmoet. Ik moet wel zeggen, dat ze hier wel van aanpakken weten. Een vriendelijke goedemiddag, mondt namelijk gemakkelijk uit in een babbel van 20 minuten en een uitnodiging om de middag/avond daar te spenderen. Maar dankzij Mozes heb ik ook op een zondag weer wat bijgeleerd: Zambia heeft binnenkort 10 provincies in plaats van negen (als je je vrienden wilt imponeren met een weetje, heb je er hier eentje. Voor de liefhebbers, ze gaan de Northern provincie splitsen). Ook al waren hij en zijn vrienden heel vriendelijk (mensen die hier vorig jaar en het jaar ervoor geweest zijn, zullen Mozes en Mr. Khalil wel kennen), koos ik er voor om de middag thuis door te brengen. Zo kon ik alles voor morgen nog eens doornemen. Want stage in een nieuwe school is altijd spannend, maar als je dat dan ook nog eens in een vreemde taal moet doen, is het wel extra spannend. Ik weet van mijzelf namelijk dat ik de leerstof wel heel goed beheers, maar dat ik qua Engels niet zo heel sterk ben (om het zachtjes uit te drukken) en dat maakt we wel wat zenuwachtig. Fingers crossed for tomorrow, nog rap een schietgebedje en dan zullen we er wel klaar voor zijn.

Let the adventure begin!!!

Oh ja, en moest je je afvragen of ik van plan ben elke dag zoveel te schrijven, dan moet ik toegeven dat ik dat zelf nog niet weet. Als er veel dingen gebeuren, zal ik waarschijnlijk veel schrijven. Maar wanneer alles meer routine wordt, zullen de verslagen waarschijnlijk ook korter worden. Tenzij ik in een lyrische beu ben. Maar ik probeer sowieso zo veel mogelijk te noteren, omdat er een groot risico is dat ik, terug in België, verhalen dooreen begin te halen etc. Vandaar deze lange schrijfsels.